Մարիաննա Ուդումյան – «Ես սիրում եմ ծովը,քանի որ այնտեղ իմ սիրելին է»

Ես սիրում եմ ծովը,

Քանի որ այնտեղ իմ սիրելին է:

Ալիքների խաղն ինձ համար ավելին է,

Ամենն ամփոփված էր։

Իսկ դու կարդա աչքերիս մեջ գրվածքը.

Դա այնքան տեսանելի է,

Զգա անհաս ցավի հմայքը.

Դա աններելի է։

Լսե՞լ ես սիրո մասին,

Պատմի’ր ինձ,

Չեմ ուզում ապրել հույսերով սին:

Խաբկանք է արդեն թվում սերն այդ վսեմ,

Չէ՞ որ առաջինն է քո մեջ միշտ անմահանում

Անմահացել է նայիր,թե ինչպես

Դրոշմվել է ուղիղ սրտիս մեջ,

Անլսելի խոսքով ասում է.

«ՎԵՐՋ»:

Կարծես ցավից ուզում է գոռալ,

Ուզում է՝ միայն մեղադրել քեզ:

Ասել այն,ինչ զգում է հիմա,

Կատաղի կերպով վանել,մոռանալ,

Անկուշտի պես՝ սիրով հիանալ,

Ծաղկի պես բուրել,սլանալ,

Գետի պես վարարել,

Առվի պես մեղմանալ…

Գույնզգույն ապրել մոռանալ գորշը,

Հենց այդպիսին է սերն այդ միակ,

Քաղցր  է կյանքի այդ մեկ գրոշը,

Որ մուրում է ամեն մի էակ։

Բացիր քո սիրտը,

Թույլ տուր նայեմ,

Լսեցնել տուր ինձ այդ խուլ ձայնը։

Ասա ինձ գինն

Այն տաք օրերի,

Թույլ տուր՝ քո գրկում, որ միայն ես խամրեմ։

Եվ հիմա խնդրում եմ՝ մոռանալ տուր ինձ,

Դարձրու ինձ վերջինը՝ քարանամ անլուր,

Նույն զգացումներով,

Անվերջ նայելով նույն լույսին՝անծայրածիր,

Որ չի երևում նույնիսկ մահացածին,

Քարշ է տալիս իր հետևից միայն քարացածին։

Իմ սերը դեպի քեզ մաքուր էր գիտես

Օրենքներն են հակադարձ խաղի մեջ պարզապես։

Ցույց են տալիս իրենց այն մեծ կետերը  ,

Թանաք կարծես չեն էլ խնայել ,

Չեն էլ զլացել կրկին հիշեցնել,

Որ տարբեր ենք մենք,

Որ ծառը ծաղկին չի կարող սիրել,

Ծաղկում են միայն իրար կողք կողքի՝

Հիանալով մեկը մյուսով,

Ոռոգվում են ջրի նույն կաթիլով,

Անվերջ ժպտում՝ ծարավ կարոտով։

Իսկ արի ու տես,

Որ ծաղիկը՝ փոքրիկ

Թեքվել էր, ասես, ուզում էր քայլի,

Հասնի այն ծառին,որ պատնեշով է

Արմատներ խրած`

Անսանձ, վրդովված,

Որ չի կարող նա էլ հասնի իր ծաղկին,

Հագեցնել ծարավը,որը ջրից չէ

Կշտանալ կարծես,բայց ավաղ քաղցից չէ…

Սլացիր վերև,ճյուղեր տուր երկար,

Բացիր պատնեշը քո իսկ ճյուղերով,

Սանձիր ինքդ քեզ քո կամքով արար,

Հանիր քո շունչը վերջին ուժերով։

Անհաղթ է չէ՞ պատնեշը քո դեմ.

Չի էլ խնայում ո՛չ ճյուղ,ո՛չ արմատ

– Շահ ունեմ այդտեղ, – ասաց նա կամաց,

Իսկ միգուցե ունի՞, թող սողա նրա կամքը մեր դիմաց

Հագեցնի ծարավը անջուր աղբյուրից,

Աչքի խաբկանքին սովորի կամաց։