Ճանաչիր ինձ – Մարգարիտ Հարությունյան
Ասում են տիեզերքը բաղկացած է մասնիկներից: Այդ մասնիկները օժտված են էներգիայով, որը հակադիր է ձգողականությանը և նպաստում է Տիեզերքի ընդլայնմանը: Եկեք ծանոթանաք: Ես այս Տիեզերքի մի մասնիկն եմ:
Իմ պատմությունը սկսվեց 21 տարի առաջ,երբ ես լույս աշխարհ եկա,տեսա Արևի լույսը, համեմատեցի այն Լուսնի հետ,և սիրահարվեցի Լուսնին: Ես սկսեցի կերտել իմ պատմությունը՝ չհասկանալով նրա կարևորությունը այս աշխարհում: Մենք ստեղծում ենք մեր պատմությունը, սակայն կարևորություն չենք տալիս նրան, կարծելով, որ զուտ փոքր էակ ենք, բայց իրականում յուրաքանչյուրիս շուրջ է կառուցվում հենց մեր ստեղծած Տիեզերքը:
Մոռացա ներկայանալ, ես Մարգարիտն եմ, 21 տարեկան, Գորիս քաղաքից, աշխարհի ամենասիրուն քաղաքից, չմոռանամ նշել, որ իմ պատկերացրած աշխարհի: Ապագա ազգագրագետ եմ, այլ կերպ ասած՝ ապագա ուսումնասիրող, քանի որ մասնագիտությունս թույլ է տալիս ուսումնասիրել ամեն ինչ, ինչը կապված է մարդու հետ: Մեթոդը շատ պարզ է,կարևոր է մարդակենտրոնությունը: Մենք կերտում ենք մեր պատմությունը, որը մաս է դառնում մի ամբողջ աշխարհի պատմությանը, բայց իրականում չենք էլ գիտակցում դրա կարևորությունը: Այո,մեզանից յուրաքանչյուրն է այդ ֆենոմենը, որը ունակ է փոխել ցանկացած ընթացք,եթե միայն կամենա: Երբեմն հուսահատվում ենք, վախենում, չենք գտնում այն շարժիչ ուժը, որը ունենք ամենքս, ետ ենք կանգնում ճանապարհից,բայց իրականում հենց մենք կարող ենք լինել այդ հեղափոխողը:
Ելնելով տարբեր պատճառներից՝շատերս հաճախ մոռանում ենք ամենակարևորի՝ ժպտալու մասին: Բայց չէ որ բոլորս հոգու խորքում ունենք փոքրիկ ուրախություններ, որոնք մեզ բավականություն են պատճառում. առավոտյան մեկ գավաթ սուրճ խմելը, անձրի ժամանակ թաքստոց գտնելը կամ սիրած քաղցրավենիքը ուտելը: Մենք մոռանում ենք դրական էմոցիաների մասին և մեր սեփական աշխարհը դարձնում ենք մռայլ: Մենք բոլորս մեր հոգու խորքում խենթ ենք, սակայն վախենում ենք մեր խենթությունից, վախենում ենք, թե ինչ կմտածեն, իսկ եթե չընդունվի…
Ես փորձում եմ վերափոխվել, հաճախ արժանանում են քննադատության, հաճախ միայնակ եմ լինում, բայց ես ուժ եմ, որը առաջ է շարժվում:
Եթե անգամ շրջապատը թվում է ձեզ անկենդան, ապրեք երազանքներով:
