Միքայել Կարապետյան – «Մարդկանցից հեռու՜, հեռու տեղ փակված»
Մարդկանցից հեռու, հեռու տեղ փակված,
Անտուն եմ դարձել, անտուն ցնորված,
Ամենքից հեռու՜ , հեռու տեղ ընկած,
Վիճելով ինձ հետ, հիշում եմ հատված:
Հիշում եմ մի բան, հիշում կարոտով,
Հուշում են բառեր, կորած ժամերով,
Անձրև է գալիս՝ իջնում է դանդաղ,
Ցանում է դանդաղ՝ կաթիլներն իր պաղ:
Շատ բան փորձեցի, ոչինչ չստացվեց,
Հույսով ապրեցի, օգուտ չտվեց,
Փնտրտուքներով՝ ընկա դռնեդուռ,
Ու դեռ գնում եմ, չգիտեմ թե ուր:
Մարդկանցից հեռու, հեռու տեղ փակված,
Անտուն եմ դարձել, անտուն ցնորված,
Սրտումս պահած մի անդուր կասկած,
Որ խելագար եմ, մութ ու կործանված:
