Միքայել Կարապետյան - «Մարդկանցից հեռու՜, հեռու տեղ փակված»

Մարդկանցից հեռու, հեռու տեղ փակված,

Անտուն եմ դարձել, անտուն ցնորված,

Ամենքից հեռու՜ , հեռու տեղ ընկած,

Վիճելով ինձ հետ, հիշում եմ հատված:

Հիշում եմ մի բան, հիշում կարոտով,

Հուշում են բառեր, կորած ժամերով,

Անձրև է գալիս՝ իջնում է դանդաղ,

Ցանում է դանդաղ՝ կաթիլներն իր պաղ:

Շատ բան փորձեցի, ոչինչ չստացվեց,

Հույսով ապրեցի, օգուտ չտվեց,

Փնտրտուքներով՝ ընկա դռնեդուռ,

Ու դեռ գնում եմ, չգիտեմ թե ուր:

Մարդկանցից հեռու, հեռու տեղ փակված,

Անտուն եմ դարձել, անտուն ցնորված,

Սրտումս պահած մի անդուր կասկած,

Որ խելագար եմ, մութ ու կործանված:

Միքայել Կարապետյան – «Մարդկանցից հեռու՜, հեռու տեղ փակված»