Կառանտինային օրերին պատուհանից նայելը հոբի է դարձել։ Մի օր էլ աչքս չվրիպեց՝ 8-9 տարեկան երեխաները արդի tik-tok էին նկարում, այն էլ ինչ երաժշտության ներքո։ Նայում էի և հիշում իմ մանկությունը․ այդ տարիքում ընկերներիս հետ բակում պաս, զապաս, պարան, ռեզին ու գույն-գույն էինք խաղում։ Հիշում եմ գնում էի մոտ ընկերուհուս կանչում ու պարտադրում իր խոհանոցային խաղալիքները բերի։ Ծառերից կարուսելներ էինք պատրաստում,հանդեսներ ու միջոցառումներ կազմակերպում, ու անհավատալի է՝  ֆիլմ նկարում։Ով գիտեր ինչ է հեռախոսը,ինչ է համակարգիչը կամ ինչ է տեխնոլոգիան։Սա էր մանկությունը՝ անմեղ, ազնիվ, անկեղծ մանկությունը։ Մանկությունը, որ վայրկյան թվաց։ Առավոտից երեկո բակում միայն երգում էինք, խաղում, պարում,իսկ հիմա․․․

Զարմանում եմ․ ինչ է անում տեխնոլոգիան մեզ հետ, ինչ է անում ժամանակը մեզ հետ։Ցավ եմ ապրում տեսնելով ներկա սերնդի մանկությունը, ախր,մանկությունը կյանքի ամենալուսավոր, ամենաակտիվ,ամենադրական կետն է․․․մանկությունը քո ամենանվիրական հիշողությունն է։

Կյանքի հենց այդ փուլում ենք մենք երազանքներ կազմում, հենց այդ փուլում ենք հեքիաթներ հորինում համոզված լինելով, որ միայն ուրախ պահեր են լինելու, ոչ թե մուլտերի այն հրեշները։

Մանկությունն է կյանքի ամենաերջանիկ փուլը,և միայն մանկության երազանքների իրականացումը կարող է երջանկություն բերել։ Ուստի պետք է վայելել մանկությունը, այն միակն է քո կյանքում։