Ման Էլյան – «Ասեմ, թե՞ գիտես,որ պիտի գրկես»
Ասեմ, թե՞ գիտես, որ գրասեղանիս աջ անկյունում՝ պատի տակ ամենագեղեցիկ ծաղիկներն են բուրում։Պատի տակ քանի որ մեր սիրո երկրաշարժերից սիրելի ծաղիկների համար «անկյունն» է ամենաապահով տեղը։ Գեղեցիկը նա չէ,ում ինչ-որ չափանիշներից ելնելով գեղեցիկ են համարում բոլորը,գեղեցիկը նա է՝ ով առանց չափ ու կշեռքի տակ ընկնելու գեղեցիկ է մեկի համար մազերի ամենա գզգզված պահին։ Յուրաքանչյուրիս էլ մի «անկյուն» է պետք,ուր կկարողանանք պաշտպանվել մեզ վրա ձեռքերը երկարացնող խնդիրներից։
Մարդը ծովում ողջ է մնում այնքան քանի դեռ գլուխը ջրից դուրս է,և ծաղիկներն էլ ապրում են քանի գլխիկները ջրի երեսին են,ծովից ներս դրանք խեղդվում են։
Չսիրած մարդու գիրկը նման է ծովի,իսկ մենք վատ լողորդի,և ափը ուր անկախ լողալու մեր անկարողության կարողանում ենք հասնել միակ փրկօղակն է,ափը մեր սիրելին է հենց։
Մեր սիրելի մարդը խավարն է,ախր սիրում ենք է սիրել մարդկանց մութ կողմերը,այնքան ենք սիրում,որ լուսավորության մասին էլ հոգում ենք ինքներս։Այնքան ենք մտածում,որ մի քանի տարվա վարձը միանգամից ենք տալիս,բայց այդ անտեր սիրո երկրաշարժերը կտրում են հոսանքալարերը,և մենք համոզվում ենք,որ պետք էր լամպը սրտի անկյունում տեղադրել ոչ թե կախել հոգու պարտքի միջանցքի առաստաղից։ Ասում էի չէ՞,մեզ բոլորիս էլ մի «անկյուն» պե՛տք է…
Ասեմ,թե՞ գիտես,որ պիտի գրկես,
Ասեմ,թե՞ գրկես…
