Սարսափելի է սպասել, իմանալով որ երբեք էլ չի հանդիպելու…Ամեն ինչ կորսված է…ծառերն էլ չեն դողում քամուց ու ծովն էլ չի ալեկոծվում քամուց… քարացել են… Եվ բառերն էլ հավատ չեն ներշնչում… բառերն էլ չեն լսվում…աշխարհը խլացել է…աչքերն էլ չեն հավատում տեսածին… աշխարհը կուրացել է…չուղարկված, չլսված, չհասկացված բառերը չգտնելով իրենց տեղը քո, նրա կամ մեկ ուրիշի հոգում մնացին օդում…երկինքը սիրեց բառերին, նույնիսկ եթե դրանք իմաստը կորցրած, մոլորված, մրսած ու վշտացած էին թափառում օդում… Երկինքը ընդունեց բառերին առանց իմաստը հարցնելու, առանց մտածելու, ուղղակի սիրեց և ընդունեց…. Բառերն իմաստավորվեցին… սիրված լինելն է իմաստը, գուցե.Բառերը գտան իրենց կետադրական նշաններն ու երկինքը ստորկետ դրեց այնտեղ, որտեղ թվում է թե շարունակելու ոչինչ չկա։ Երկինքը վերջակետ դրեց այնտեղ, որտեղ սպասելու, հուսալու ոչինչ էլ չկա։ Երկինքը մեծատառով գրեց վերջակետից հետո ու բառերն ապրեցին նորովի։