Մագ Աթոյան – «Դու»
Թեյիդ լիքը բաժակը դեռ կողքիս է… Այն թեյի, որ բոլորն են սիրում: Ես նայում եմ թեյի սառնությունից բողոքող բաժակին ու հասկանում, որ այն այդպես էլ չի դատարկվելու: Ինչպես մտքերս չեն դատարկվում քեզնից, ամեն անգամ հիշողության գդալով խառնելուց հետո: Դու թեյը քաղցր էիր խմում: Դարակից վերցնում էիր միայն քո թեյերի համար գնված շաքարավազն ու լցնում բաժակի մեջ, որը ներսում գտնվող երիցուկների համար տաք լողավազան ասես լիներ: Հա երիցուկներ ասեցի, հիշեցի… Դու ինձ չնվիրված երիցուկներ ես պարտք… Տաս ու մեկ երիցուկներ… Ինչու ՞ տաս ու մեկ… Չէ՞ որ ինքդ էիր պաշտում այդ տաս ու մեկ թիվը: Ինձ չխմված թեյեր ու չծխված ծխախոտներ ես պարտք: Ի դեպ ծխախոտներիս հաշվարկն արդեն կորցրել եմ: Հիշում եմ, ոնց էիր նայում, երբ կրակայրիչը մոտեցնում էի ծխախոտիս ու վառում: Նրանք համբուրվում էին կրակի բոցկլտումով, իսկ ծուխն օդում անունդ էր գրում… Մոխրամանն արդեն լցվել էր, իսկ ես ծուլանում էի այն դատարկել: Կարծում եմ բոլորս էլ մեր մեջ մոխրամաններ ունենք: Չդատարկված մոխրամաններ… Մենք ծխում ենք ներկան ու լցնում անցյալի չդատարկված մոխրամանում: Արդյունքում ապագայի ծխախոտներին տեղ չի մնում: Մենք ծուլանում ենք դատարկել մոխրամանները, բայց մի կողմ էլ չենք դնում դրանք, նորը վերցնելու համար: Մենք խառնում ենք անցյալն ու ներկան, իսկ դու միայն թեյերդ խառնել գիտեիր… Դու չսովորեցիր ինձ էլ խառնել թեյերիդ նման: Իմ մեջ պակասում էր շաքարավազը, իսկ դու քաղցր էիր:Ախր պիտի խառնվեինք, որ մեզնից հետոն էլ ավելի գեղեցիկ լիներ: Իսկ ես դեռ խառնում եմ ներկերս քո գույնը գտնելու համար: Դու դեռ իմ ու վրձիններիս միակ վկան ես: Կտավներս արդեն հոգնել են անվերջ պատկերդ կրելուց, իսկ ներկամանս լուռ սիրում է գույներին: Վրձիններս հոգնել են անդադար դողացող իմ ձեռքերից: Հիշում եմ քո ձեռքերն էլ էին դողում: Սիրում էի ջութակին հպվող ձեռքերդ: Լարերն անգիր էին արել մատներդ: Իսկ ես հերթական աղեղ էի, որը փոխելու կարիք ուներ: Նախանձում էի ջութակիդ, որ ինձնից շատ էր դիպչում այդքան սիրելի վերնաշապիկներիդ: Նրանից նույնիսկ օծանելիքիդ հոտն էր գալիս: Ես պաշտում էի քո վերնաշապիկներն ու օծանելիքը, իսկ դու ինձ ոչ…
