Նկատե՞լ եք մենք ինչքան շատ ենք դժգոհում, չենք բավարարվում նրանով ինչ ունենք, չենք գնահատում և ձգտում ենք ավելին ունենալ, չմտածելով ,որ կան մարդիկ չունեն ոչինչ։

Մենք չենք տենսնում մեր ունեցածը, որը ուրիշի համար երազանք է։ Մենք կարողանում ենք տեսնել, լսել, խոսել, շարժվել ու քայլել, ունենք ընտանիք ու տուն, բայց չենք մտածել ,որ կան մարդիկ ովքեր երազում են այս ամենի մաաին։

Մեկը երազում է տեսնել,մյուսը պարզապես լսել բնության և աշխարհի ձայները,բայց անկարող է,իսկ մենք, մենք կարողանում են ,բայց չգիտես ինչու էլի դժգոհ ենք։

Մենք բողոքում ենք, որ չունենք ամենավերջին մոդելի հեռախոսը, կամ թանկ հագուստը ,որը կարող է մեզ չսազի ,բայց էսպես ասած մոդայից չենք ուզում հետ մնալ։

Երբ մենք, մեր խելքից,հանդիպում են անհաջողության մեղադրում ենք Աստծուն կամ մարդկանց, ու էլի դժգոհում։ Գուցե երբեմն կյանքն այնքան էլ բարի չէ մեր նկատմամբ, անցնում ենք դժվար ճանապարհ, լաց ենք լինում բայց չպետք է կոտրվել չպետք է մոռանալ, որ կյանքը շարունակվում է կարելի է կրկին փորձել։

Չպետք է մեր հարցերը լուծենք լաց լինելով։Օրվա մեջ լինում են երջանիկ պահեր ու այնքան կարևոր է դրանք նկատելը,իսկ մենք ինչ՞ ենք անոյմ անտեսում են։

Հաճախ ենք տարվում մեր պրոբլեմներով ու չենք նկատում դրանք ու բողոքում ենք, որ երջանիկ չենք: Այո՛, համաձայն եմ, երբեմն կյանքն անարդար է մեր նկատմամբ, բայց պետք է ուղղակի համակերպվել դրա հետ ու ուշադրություն չդարցնել, պետք է կենտրոնանալ ոչ թե դժբախտ, այլ երջանիկ լինելու վրա, պետք է ընտրել նպատակ ու հասնել դրան ինչ գնով էլ լինի, նույնիսկ ամենաանիրական երազանքներն կարելի է իրականացնել, վստահ լինելով ինքդ քո ուժերի վրա, հավատալով ինքդ քեզ, չհանձնվելով ու բարձրանալով դեպի վերև:

Ճանապարհը դեպի վեր դժվար է, բայց այնտեղից բացվող տեսարանն ամենագեղեցիկն է: Կյանքի գեղեցկությունը, իրականացած երազանքի քաղցրությունը ճաշակելու համար պետք է բարձրանալ, հաղթահարելով բոլոր խանգարող հանգամանքները, վախը, անվստահությունը: Կյանքն իրականում գեղեցիկ է, ուղղակի պետք է նրան ուրիշ աչքերով նայել: Կյանքը գեղեցիկ է, եթե գնահատենք այն ամենն, ինչ ունենք ու հետևենք մեր երազանքին: Սիրում եմ կյանքն ու գնահատում ապրածս ամեն օրը,րոպեն ու վայրկյանը։