Ի՞նչ էր արել մեր սերունդն աշխարհին, որ արժանացավ նման անտարբերության: Յուրաքանչյուրի լռությունը մեր արհավիրքի դեմ գնալով խորանում ու բազմաթիվ կյանքեր է խլում` տանելով մեզնից մեր եղբայրների, մեր հայրերի, ամուսինների, ի վերջո մեր Հերոսների կյանքը: Սերունդ, որը մեկ-երկու տարի առաջ այս օրերին դպրոց էր գնում դժգոհելով առավոտյան շուտ արթնանալուց, չէիր պատկերացնում, որ այսօր` օրը 24 ժամ բաց աչքով, վախը սրտում, բայց հայրենասիրական մեծ ոգով կանգնած են լինելու սահմանին, բաց ճակատով պատերզմի, կյանքի ու մահվան դիմաց` հսկելով մեր խաղաղ քունը: Չեմ հավատում, որ երեկվա այն տղերքը ում հետ կիսել եմ դպրոցի ճանապարհը, գրպանի կոնֆետը, դպրոցական սեղանն ու ապրել ենք միասին ամենասիրուն հիշողությունները` այսօր կյանքով են պահում խաղաղությունս ու կյանքով են ինձ կյանք տալիս ու հերոսանում: Հերիք է տղե´րք, մի պակասե´ք, չենք դիմանում անտանելի այս ցավին ու կորստին: Այս ինչ օրեր ենք ապրում, ինչքան ցավ ու վիշտ, ինչքան կորուստ, բայց հակառակ դրան մեծ հպարտություն կա այսօր բոլորիս աչքերում: Պատերազմն ու ձեր կորուստը մեզ բոլորիս մի քանի տարով մեծացրեց ու լրջացրեց: Պատերազմից հետո կռվելու ենք մեր մտքի, սրտի, հիշողությունների պատերազմում: Կյանքի գույներից մնացել է մեր մեջ միակը` սևը, ձեր լուսավոր աչքերը տարան մեզնից աշխարհում եղած ամենավառ ու պայծառ մյուս բոլոր գույները: Ձեր հետ տարաք մեր ժպիտը, սերը, սիրտն ու միտքը, թողնելով նկարը Ձեր լուսավոր ժպիտի, պայծառ դեմքի ու կյանքով լեցուն աչքերի: Ձեզնից հետո ծանր է դարձել ապրելը: Չենք ապրում, քարշ ենք տալիս օրերը առանց ձեզ ու ձեր ժպիտի, բայց հանուն ձեր երազած ապագայի մենք ապրում ենք ձեր չապրած կյանքը մեր մեջ: Կներեք Տղերք, որ մենք ապրում ենք, դուք` չէ, մենք շնչում ենք, դուք` չէ, մենք գրում ենք Ձեր մասին, Դուք` ցավոք կարդալ ու զգալ չեք կարող տողերիս մեջ եղած հպարտությունը: Ձեր մասին անցյալով խոսել չի լինում ու չի լինի: Դուք կաք ու պիտի լինեք քանի դեռ մենք խոսում ենք ու հիշում Ձեզ, Դուք կաք քանի դեռ մենք Ձեր մասին պատմում ու պատմելու ենք մեր գալիք սերնդին, մեր երեխաներին: Դուք մեր հետ եք, մեր սրտում ու մտքում, երկնքում, որտեղից նայում եք: Դուք Աստծուն էիք պետք և նա Ձեզ տարավ իր հետ դեպի անհուն հավերժություն: