Չեմ հանդուրժում

Չեմ  հանդուրժում, երբ տողերս  խմբագրում են՝

Հստակությունը դարձնելով սնդուսափայլ անհասկանալիություն,

Չի  ապրվում, երբ կյանքիս  խառնում են

Ինչ-որ անկյանք քաղքենիություն:

Համընդհանուրը դառնում է անիմաստություն,

Իսկ  տարբերվելը՝  անքնությունը արդյունք:

Չեմ  հանդուրժում, երբ  ստիպում են լինել ինչպես  բոլորը.

Ինձ  զգում եմ  շիրմաքարերին հավասար գոյություն՝

Նույն բովանդակությամբ, և  տարբեր միայն տեսքով:

Ինչպես կարելի է կրկնել,

Առաջանալ հոտի նման,

Բայց ինքդ քեզ զգալ առյուծը ջունգլիների:

Չեմ  հանդուրժում չմտածելը,

Չստեղծագործելը սեփական կյանքում:

Չմտածված  քայլ չանելը, և  չքայլելը  մտածելուց հետո:

Չեմ հանդուրժում անտարբերությունը պետականի և դողալը սեփականի վրա.

Պետականը միշտ քոնն է, սեփականը վաղը կարող է  ուրիշի ձեռքին հայտնվել:

Չեմ հանդուրժում իմ կյանքում ուրիշի  վրձնահարվածը,

Բայց առանց ուրիշ գույների էլ անհնար է  պատկերացնել  կյանքիս  կտավը,

Միայն թե  սեփական  վրձնով, սեփական ձեռքով վրձնած:

Բոլորից մի քիչ- մի քիչ,

Բայց իմ մաղով  անցած, իմ  կյանքում փորձված

Իմ դաղով  դաղված, իմ սրտում եփված  ճշմարտություններ: 

Չեմ հանդուրժում անհանդուրժելիի քարոզը

Եվ վերացումը  երջանկացնող դժվարության:

Իմ կյանքում էջեր կան՝  լցվելու պատրաստ,

Իսկ դուք տալիս եք կարմիր թանաքով տարրա,

Որ տետրս  խորտակեմ միագույնով…