
Չեմ հանդուրժում
Չեմ հանդուրժում, երբ տողերս խմբագրում են՝
Հստակությունը դարձնելով սնդուսափայլ անհասկանալիություն,
Չի ապրվում, երբ կյանքիս խառնում են
Ինչ-որ անկյանք քաղքենիություն:
Համընդհանուրը դառնում է անիմաստություն,
Իսկ տարբերվելը՝ անքնությունը արդյունք:
Չեմ հանդուրժում, երբ ստիպում են լինել ինչպես բոլորը.
Ինձ զգում եմ շիրմաքարերին հավասար գոյություն՝
Նույն բովանդակությամբ, և տարբեր միայն տեսքով:
Ինչպես կարելի է կրկնել,
Առաջանալ հոտի նման,
Բայց ինքդ քեզ զգալ առյուծը ջունգլիների:
Չեմ հանդուրժում չմտածելը,
Չստեղծագործելը սեփական կյանքում:
Չմտածված քայլ չանելը, և չքայլելը մտածելուց հետո:
Չեմ հանդուրժում անտարբերությունը պետականի և դողալը սեփականի վրա.
Պետականը միշտ քոնն է, սեփականը վաղը կարող է ուրիշի ձեռքին հայտնվել:
Չեմ հանդուրժում իմ կյանքում ուրիշի վրձնահարվածը,
Բայց առանց ուրիշ գույների էլ անհնար է պատկերացնել կյանքիս կտավը,
Միայն թե սեփական վրձնով, սեփական ձեռքով վրձնած:
Բոլորից մի քիչ- մի քիչ,
Բայց իմ մաղով անցած, իմ կյանքում փորձված
Իմ դաղով դաղված, իմ սրտում եփված ճշմարտություններ:
Չեմ հանդուրժում անհանդուրժելիի քարոզը
Եվ վերացումը երջանկացնող դժվարության:
Իմ կյանքում էջեր կան՝ լցվելու պատրաստ,
Իսկ դուք տալիս եք կարմիր թանաքով տարրա,
Որ տետրս խորտակեմ միագույնով…