Բարև։ Ես Լիլիթ Մկրտչյանն եմ: Ծնվել եմ 2005 թվականի սեպտեմբերի 29-ին, Շիրակի մարզի Բենիամին գյուղում։ Սիրում եմ գրքեր կարդալ և շարադրել մտքերս։ Ասում են, որ հայրիկիցս եմ ժառանգել ստեղծագործական տաղանդը, քանի որ նա նույնպես դեռ փոքր տարիքից ստեղծագործել է, բանաստեղծություններն էլ մինչ այսօր կան։ Հաճույքով ընթերցում եմ հայ գրականությունը, սիրում եմ հայ գրողներին՝ ամեն մեկին յուրովի։ Հայրիկիս գրած բանաստեղծությունները ինձ համար ոգեշնչման աղբյուր են եղել և շարունակում են լինել։ Ստեղծագործել եմ 13 տարեկանից, կարողանում եմ ստեղծագործել և՛ չափածո, և՛ արձակ։ Չափածո ստեղծագործում եմ,այն ժամանակ երբ տրամադրություն չեմ ունենում։
Ստեղծագործելու համար չեմ նստում և ժամերով մտածում, մտքերս գալիս են շատ պատահական։ Երբ մտքերս գալիս են պետք է գրառեմ կամ հեռախոսիս մեջ, կամ ձեռքիս տակ եղած թղթի վրա, կիսատ թողածս կարողանում եմ հետո շարունակել,բայց եթե բուն միտքը չգրառեմ, հետո կմոռանամ և մտքերս հօդս կցնդեն։

Ահա իմ բանաստեղծություններից երկուսը։

Անավարտ հեքիաթ

Ես ուզեցի առանձնանալ,
Ես ուզեցի հեռանալ,
Կտրվել աշխարհից ու մոռանալ,
Ես ուզեցի ստեղծել իմ աշխարհը։

Ես ուզեցի ունենալ իմ հեքիաթը,
Փախչել բոլորից գտնել իմ սերը,
Ես ուզեցի անցնել փշոտ արահետը,
Դա էր իմ միակ սխալը։

Ճանապարհը ես չանցա այդ խրթին,
Մտածմունքների հետ ընկերացա,
Սերս մոռացա,ետ դարձա,
Հեքիաթն էլ մնաց անավարտ…

Իմ բախտին մեղադրելով՝
Ճամփի կեսից ետ դարձա,
Իմ սրտին լսելով՝կանգ առա,
Դա էր իմ միակ սխալը…

Ժպիտը

Ժպտում է նա,
Թաքցնելով ամեն բան,
Տխրությունը՝ սրտի,
Արտասուքը՝հոգու,
Արցունքը՝աչքերի,
Ժպիտը նրա կեղծ է…
Հոգին՝տխուր երգ է հյուսել,
Սիրտը՝լալիս է անվերջ,
Աչքերից՝արտասուք,
Սրտից՝մրմուռ է կաթում…
Տեսանելի է միայն ժպիտը նրա,
Ներաշխարհը անհայտ է մնում…

Ինչպես նշեցի ստեղծագործում եմ նաև արձակ: Ահա դրանցից մեկը.

Մարդիկ հանելուկ են, պիտի խորհես, տանջվես ու գտնես պատասխանը, գտնես պատասխանը, թե ինչու՞ են մարդիկ այսպիսին, ի՞նչ գաղտնիք կա նրանց ներսում, որ բոլորին անհայտ է։ Ի՞նչ են ուզում այս կյանքից, ո՞րն է նրանց դերն այս կյանքում, և ո՞րն է այն բառը, այն հանելուկի պատասխանը, որ կբնութագրի մարդուն իր ամբողջ էմոցիաներով, իր դրական և բացասական կողմերով, իր անհասկանալի արարքներով…
Դեռ ոչ ոք չի գտել պատասխանը այդ անհասկանալի հանելուկի, որ կոչվում է մարդ։ Եթե ուզում ես այս աշխարհը նմանվի այն աշխարհին, որ դու ես ստեղծել քո երազներում, քո պատկերացումներում, կամ ամեն օր երևակայում ես, թե ինչիպիսի՞ն կարող էր լինել աշխարհը, եթե ամեն մեկը չկառավարեր մյուսին, ապա պիտի փորձես գտնել պատասխանը այդ հանելուկի։ Ճիշտ է, բարդ կլինի, բայց երբ գտնես պատասխանը, կկարողանաս յուրաքանչյուրին հասկանալ յուրովի, այլևս ստիպված չես լինի նստել ու խորհել, թե ինչու՞ են մարդիկ այսքան վատը կամ լավը, ինչու՞ են մարդիկ բարի կամ չար, ինչու՞ են աշխարհի գունավոր, պայծառ ու բարի երանգները փոխարինում նախանձով կամ չարախոսությամբ։
Երբեմն այս դառը իրականությունից հիասթափվում ենք, ցանկանալով ստեղծել մեր աշխարհը, որտեղ կլինենք միայն մենք, որտեղ չեն լինի մեզ խորհուրդ տվողներ, որտեղ մեզ չեն քննադատի, հետևից չեն խոսի, իսկ դիմացից անխնա խոսքեր չեն շռայլի…
Երբեմն մտածում ենք, որ չապրելն այս իրականության մեջ կլինի ամենահզոր զենքը, քան ապրելն այս կեղծիքի մեջ…