Լիլիա Հակոբջանյան – «Ես ու իմ տիեզերքը»
Ու ես մինչ այսօր չեմ կարողանում հասկանալ՝ այդ օրը ես սգի մե՞ջ էի, թե՞…թե՞ փորձում էի սև հագուստներովս անհագուրդ կլանել արևը՝ արևով սնվելու և հոգիս արևով ներկելու համար։Միանգամայն, սև հագնելուս նպատակը արևահարված ստանալն էր, թե չէ ես իմ ոչ համադրված, տարօրինակ ու գունագեղ հագուստների մեջ էլ եմ կարողանում սգալ. սուգն արդեն սովորական է…Ամբողջ կյանքս է սգի վերածվել, դրա համար էլ առանձնակի ուշադրություն չեմ դարձնում գունային ֆոնին։
Ինչևէ, չեմ ուզում անդրադառնալ կյանքիս՝ տողերս ավելի չծանրաբեռնելու ու ձանձրալի չդարձնելու համար։
Անկասկած, հողագնդի վրա ապրող ամենավերջին հիմարի մտքով էլ անցել է հայտնաբերել տիեզերքի տարօրինակության ու բազմերանգության աստիճանը։Առաջին հերթին մարդուն ստեղծելով՝ տիեզերքն արդեն իսկ տարօրինակ է։Ակնհայտ հակադիր կողմերի լրացումով կյանքի ստեղծումը առաջնային առասպելն է։Ու ես կրկին մտածում եմ. Աստված աշխարհն ու կյանքը արարելիս բաղադրատոմս ունեցե՞լ է, թե՞ իրար է խառնել ձեռքի տակ ընկած ամեն բաղադրիչ, ինչպես հաճախ ես եմ ուտելիք պատրաստում…
Ես ինձ հաճախ զգում եմ այս կյանքի միակ թյուրիմացությունը. կարծես տիեզերքն էլ չի կարողանում լուծել հանկարծակի ծննդիս անհավասարումը։Երբեմն միջիս ուրախության ու երջանկության ատոմները կարող են բազմապատկվել, իսկ արտադրյալը կստացվի կայծակնային արագությամբ բարձրացող տրամադրությունը, որն ինձ կստիպի խենթորեն թռչկոտել մի բազկաթոռից մյուսը, ոտքերիս ուժեղ դոփյուններով հանկարծամահ անել հարևաններին։Երբեմն էլ տրամադրությունս կարող է մասնատվել՝ շուրջն ամեն ինչ վերածելով մեծագույն ողբերգության։
Սակայն այս ամենից շատ ես սիրում եմ հավատարիմ ընկերոջս՝ ժպիտս։Այն իմ մշտական դիմային հագուստն է, որը միշտ պատրաստ է ծածկելու դեմքիս սպիները՝ շատ ուժեղ ժպիտի կամ տխրության հետքերը…
…Ու ես մինչ այսօր չեմ կարողանում հասկանալ՝ որքան բազմաշերտ է տիեզերքը….
Աղբյուր` facebook.com
