Այնտեղ ` վերևում, ես գիտակցեցի, թե որքան պարզ են երբեմն լինում երազանքները։

Երբ փոքր էի, երազում էի բարձրանալ ու հասնել լեռան գագաթին, կանգնել ու ինձ զգալ ամենամեծ մարդը աշխարհի վրա։ Հիմա ես այնուամենայնիվ պնդում եմ, ես ամենափոքր մարդն եմ, որ կարող էր լինել աշխարհում։ Ես ձեռքերումս պահում եմ այն հողը, որտեղ իմ պես հազարները գտել են աշխարհին վերևից նայելու հաճույքը ու մեկն եմ այն հազարներից ում աշխարհը վերևից նայել ու մի կտոր քմծիծաղ է տվել։

Անիմաստ է շեշտել, թե որքան ազատ եմ ես այս ժայռակույտերի գրկում։

Ես մաշկիս ծալքերում, անոթներիս մեջ, մարմնովս հոսող արյան ամեն մի կաթիլում շնչում եմ բոլոր նրանց ազատությունը, ովքեր եղել են այստեղ ու կրում եմ ինձ վրա բոլոր չբացված օրերի լուսաբացերը։

Ձեռքդ տու՜ր…

Պարանները մեզ կապելու են իրար, ժայռերն ու քարերը առավել ևս։ Միասին լեռ բարձրանալիս մենք ուղղակի լեռնագնաց կամ ժայռամագլցող չենք, մենք մեկ մարդ ենք բնության գրկում` բնությանը ձուլված..․