Արշակյան Անգելինա – «Կիսատ մնացած երազանքներ»
Սովորական աշնանային օր էր։ Արևը նոր էր պարզել իր ձեռքերը՝ պատրաստ ջերմացնելու մեր հոգիները։ Դուրս գալով տնից, անմիջապես, մաքուր օդը պարուրեց քիթս։ Հեռվում նկատեցի ծառից նոր ընկած տերևները։ Առանց մտածելու վազեցի դեպի դեղնավուն տերևները և մանկան նման սկսեցի թռվռալ։ Սիրում եմ նրանց խշխշոցը։ Այնուհետև վերցնելով գիրքս քայլեցի դեպի բնության գիրկը՝ կարդալու կուլմինացիոն վերջին էջերը։ Միաժամանակ հետաքրքիր, ցավոտ, հաղթական գիրք էր։ Ինչպես միշտ, հայ ազգի մարտնչող ոգին էր պատկերված։ Խորասուզված մտքերիս մեջ, վերլուծում էի գիրքը, երբ չնկատեցի թե ինչպես հասա եկեղեցի։ Մտնելով եկեղեցի՝ տարօրինակ զգացողություն առաջացավ իմ մոտ. չէի տեսնում այն ուրախ դեմքերը, կարծես, բոլորին միևնույն թախիծն էր պատել։
-Մայրիկ, ի՞նչ է պատահել։
-Պատերազմ է, բալա ջան, – լսվեց պատասխան:
«Պատերա՞զմ»: Միայն այդ բառից արդեն կոտրվեց իմ սիրտը, և սրտիս մասերը վերածվելով արցունքի սկսեցին հորդալ այտերս ի վար։ Երանի՜, երազ լինի։ Շուտով զարթուցիչը կզանգի ու ես կարթնանամ այս մղձավանջից։ Լսվեց եկեղեցու զանգերը և ես սթափվեցի։ Ծնկի գալով, սկսեցի աղոթել։ Այս անգամ իմ աղոթքը հստակ էր։
