Արշակյան Անգելինա – «Կիսատ մնացած երազանքներ»

Սովորական աշնանային օր էր։ Արևը նոր էր պարզել իր ձեռքերը՝ պատրաստ ջերմացնելու մեր հոգիները։ Դուրս գալով տնից, անմիջապես,  մաքուր օդը պարուրեց քիթս։ Հեռվում նկատեցի ծառից նոր ընկած տերևները։ Առանց մտածելու վազեցի դեպի դեղնավուն տերևները և մանկան նման սկսեցի թռվռալ։ Սիրում եմ նրանց խշխշոցը։ Այնուհետև վերցնելով գիրքս քայլեցի դեպի բնության գիրկը՝ կարդալու կուլմինացիոն վերջին էջերը։ Միաժամանակ հետաքրքիր, ցավոտ, հաղթական գիրք էր։ Ինչպես միշտ, հայ ազգի մարտնչող ոգին էր պատկերված։ Խորասուզված մտքերիս մեջ, վերլուծում էի գիրքը, երբ չնկատեցի թե ինչպես հասա եկեղեցի։ Մտնելով եկեղեցի՝ տարօրինակ զգացողություն առաջացավ իմ մոտ. չէի տեսնում այն ուրախ դեմքերը, կարծես,  բոլորին միևնույն թախիծն էր պատել։

-Մայրիկ, ի՞նչ է պատահել։

-Պատերազմ է, բալա ջան, – լսվեց պատասխան:

«Պատերա՞զմ»: Միայն այդ բառից արդեն կոտրվեց իմ սիրտը, և սրտիս մասերը վերածվելով արցունքի սկսեցին հորդալ այտերս ի վար։ Երանի՜, երազ լինի։ Շուտով զարթուցիչը կզանգի ու ես կարթնանամ այս մղձավանջից։ Լսվեց եկեղեցու զանգերը և ես սթափվեցի։ Ծնկի գալով, սկսեցի աղոթել։ Այս անգամ իմ աղոթքը հստակ էր։

Դուրս գալով եկեղեցուց՝ ունկնդրում էի մարդկանց, բոլորի շուրթերին նույն էր՝ պատերազմ, զորահավաք, զոհված տղաներ, ռմբակոծություն։ Նորից հուզվեցի, կարծես, բոլոր կարդացած գրքերս պատերազմի մասին  իրական տեսքով անցան աչքերիս առաջով։ Խելակորույս վազում էի անհայտ ուղղությամբ, երբ հեռվում նկատեցի նրան։ Նայում էր անմեղ աչքերով՝ ցանկանալով ասել ինձ ինչ-որ բան։
-Ես գնում եմ…
Այստեղ բառերն ավարտվեցին։ Առաջ եկան զգացմունքները։ Ո՞վ կարող էր պատկերացնել այս ամենը։ Ո՞վ կարող էր մտածել, թե կգա մի օր ու մենք էլ մեր նախնիների նման կտեսնենք պատերազմի ցավն ու վիշտը, կճանապարհենք մեր հարազատներին ռազմի դաշտ։ Աստված իմ, և թող, ոչ մի մայր չկորցնի իր զավակին, և թող ոչ մի զավակ չկորցնի իր ծնողին։
-Ես էլ եմ գալիս քեզ հետ։ Ես էլ եմ ուզում պաշտպանել իմ հողն ու ջուրը։
-Չէ՛, ես գնում եմ կռվելու, որ դու ու մնացած բոլորը հանգիստ ապրեք մեր հայրենիքում։
-Մարդ արարածը ջրով է հագենում, իսկ թուրքը արյան է ծարավ ու չի հագենում։ Խնդրում եմ, զգույշ եղի՛ր, ես քեզ սպասելու եմ մինչև կյանքիս վերջ։ Վերցրու իմ խաչը։ Ես նրան եմ փոխանցել իմ ամբողջ սերն ու ուժը։ Այն կպաշտպանի քեզ։ Բարի վերադարձ քեզ և մեր մյուս զինվորներին:
Եվ մի կարճ համբույր թողնելով՝ հեռացավ, կարծես, երբեք էլ չէր եկել։ Սիրտս սկսեց դանդաղ աշխատել։ Մի՞թե, մարդ կարող է այդքան հեշտ  բաց թողնել սիրած էակին դեպի գազանների երախը։ Ոչ, չի կարող, սակայն մեր հայրենիքը ունի օգնության կարիք։ Հայրենիքի պաշտպանության համար մենք` հայերս, պատրաստ ենք զոհվելու և զոհելու մեր զավակներին։ Արյան գնով ենք պահելու մեր հայրենիքը, ու ամեն զոհված հայորդու փոխարինելու են բազում նոր ծնված հայորդիներ՝ խիզախ, քաջարի և ամեն րոպե պատրաստ զոհվելու հանուն հայրենիքի: Ոչ մի չար ուժ չի կարող արմատախիլ անել մեր անկոտրում հոգին, որովհետև մենք կանգուն ենք մեր լեռների պես:

Ձեզ նույնպես կարող է դուր գալ