Ֆարիդա Մալխասյան – «Կեսգիշերվա սոնդերո»
Աշխարհը պտտվում էր լուռ՝ դարձած լսելիք… Կեսգիշեր էր՝ սովորական, կիսամութ, դատար փողոցներով կեսգիշեր: Խորհրդային միության ժամանակներից անդավաճան աշխատող միակ լամպը չէր վառվում, ու ստվեր չուներ բալենին: Արձրևը լվացել էր նոյեմբերի դեմքն, ու փոշեբույր մոռացությունները մոլորվել էին ճանապարհին: Քաղաքը ճկվել էր անսովոր ծանրությունից: Ինչ-որ մեկը կարոտ էր այրում: Հետո կգնա տուն ու մի պիես կգրի՝ ինչպես է սխալվել՝ կարդալով Շեքսպիրյան անպատասխան հարցի բոլոր պատասխանները: Սուրճ կպատրաստի… ու չի խմի… Բայց մի օր անպայման կսովորի միայնակ սուրճ խմել, որովհետև լռություններ կան, որ պիտի չաղմկեն: …Երեկ էր: «Երեկ»-ների մասին ոչ ոք չգիտի, թեև բոլորը գիտեն ամեն ինչի մասին: Երեկ այն օրն էր, երբ ինչ-որ մի տեղ ինչ-որ մի այգում խարույկ էր վառվում, որ պատմություն էր՝ անավարտ ու անվերնագիր: Այդ խարույկն իր կյանքի գնով այրել էր բոլոր «երեկ»-ներն, ու մնացել էր միայն «այսօր»-ը: Երեկ ես անչափ ուզում էի լինել, բայց կորել էի… Կորել էի հազարների մեջ, հազարներից հեռու, հազարներից տարբեր: Երեկ հեռացել էի հազարներից, ու հազարներն էին հեռացել: Մի քիչ իմն էի, մի քիչ չկայի: Երեկ ինձ չէի խաբում ու չէի փախչում ինձնից, իսկ հայելու արտացոլանքն աննպատակ չէր հառաչում: Երեկ ինձ կյանքը չէր թվում երազ, և պատրաստ էի անգամ փոխել տգեղ ու հստակ ձեռագիրս, որ այնքան է սիրել հոգիս: Երեկ այն օրն էր, երբ ժամանակներն ու տարածությունները ձուլվել էին կրակին, ու աշխարհն Էյնշտեյնին չէր հավատում: Երեկ անձրևները կույր էին, ու թեթև, չպայքարող քայլերով կմկմում էին նարնջագույն բարձրահարկի տանիքին՝ անհաղորդ մեր առօրյային, ուր քնում ու արթնանում ենք մե՛կ նրա կարոտով, մե՛կ ձանձրույթով նրա ծույլ ներկայությունից: Իսկ նրան հետաքրքիր է քաղաքը, ուր բոլորս կանք, բայց ոչ ոք չկա: Նրան հետաքրքիր են մանրավաճառի կրպակներն ու այն սրճարանները, ուր սուրճի մրուրը չի մատնում ինչ-որ մեկի գոյությունը մի տեղ: Նրան հետաքրքիր են նույնիսկ այն սարդոստայնային մթությունները, որ Լուսի՜ն են անդրադարձնում: Նրան հետաքրքիր ենք լուսավոր մենք՝ մեր առօրյայով, ուր ապրում ենք, բայց որում չկանք: …Երեկ էր: Երեկ հասել էին անձրևոտ երազանքներիս, ու «այսօր»-ը դարձել էր թափանցիկ սպասում: Այստեղ և այսպես ամեն ինչ կրկնված է:
