Կառլեն Իսահակյան – «Վերջից»

Ծանրացել են ոտքերս տղաս,
Քարացել ՝ այս թեթև հողի տակ,
Ձմեռը սառեցրել է ձեռքերս
Ու սառցով պատել քարի տակ։

Գոնե մի պահ լսիր բաղձանքս,
Որ թողեցիր անտեր անայց,
Կանաչ խոտերում նոսրացած,
Ու գցելով վերջին հայացք։

Կարծես ես էի քո որդին հանգած,
Որ քարշ էր տալիս մեղքերս,
Ու վայրկյան առ մեկ այրում՝
Իր ձեռքերի վրա լրթացած։

Ծնում ու ծնվում ենք երկքնից,
Երջանկություն կոչվող
Մայր երազանքից
Լիանում ու ծաղկում։

Ծնում ու ծնվում ենք,
Օրորոցում հեծկլտում,
Որ կաթը անուշ
Շուտ է վերջանում։

Ես կուրացել եմ , Տե’ր,
Կուրացել լույսերից մեքենաների,
Որ տանում էր մեռած զինվորների,
Կուրացել հարվածներից արկերի,
Որ կուզենայի զարկեր ինձ։

Ես խլացել եմ, Տե’ր,
Խլացել ՝ խորհուրդներից տերերիս,
Որ տարել էին կամքս քեզնից.
Խլացել ձայնից մեծ պայթյունի,
Որ չլսեի լացս ինձնից:

Ես հավատացել եմ քեզ, Աստվա’ծ,
Ինչպես եղբորս երբեք չունեցած,
Որ երգում էր ձայնով թախցած,
Հրեշտակին քո վաղ մեռած։