«Մի՞թե երազանքն այդ ժպիտն արժեր, վերջին ժպիտը, որ սառավ հայացքում»:
2020-ի արցախյան պատերազմը շատ ժպիտներ տարավ:
Զոհված հերոսներից մեկի՝ Սամվել Խաչատրյանի քույրը հպարտությամբ ու ցավով է պատմում եղբոր մասին:

Ստորև ներկայացված է հարցազրույցը Ջուլետա Խաչատրյանի հետ:

Ինչպիսի՞ն էր Սամվելը: Կբնութագրե՞ք նրան:
Սամվելս շատ բարի, ազնիվ, չափազանց մաքուր ու ճշտախոս: Երբեք եղբորիցս ոչ մի վատ բան չենք տեսել, շատ անկեղծ էր բոլորի հետ, միշտ ժպտում էր անկախ ամեն ինչից, ամենամարդկային հատկանիշներն ուներ Սամս:

Որտե՞ղ էր սովորում Սամվելը:
8 տարի սովորել է հենց մեր գյուղում՝ Բենիամինում, 4 տարի՝ Գյումրիի Օլիմպիական դպրոցում:

Կպատմե՞ք Սամվելի երազանքների մասին:

Եղբայրս սպորտսեմ էր, զբաղվում էր թեթև ատլեկիտայով: Պիտի բանակից վերադառնար ու երկուսով ընդունվեինք մանկավարժական համալսարան, եղբայրս՝ ֆիզկուլտ բաժին: Նրանից հետո շատ դժվար կլինի ընդունվել:

Մենք պիտի իրար ձեռք բռնած մտնեինք, որովհետև միշտ՝ ամեն պահի ու ամեն պարագայում ենք իրար հետ եղել , նույնիսկ կոնֆետի կտորն իրար հետ ենք կերել: Կյանքիցս առավել եմ սիրում եղբորս: Էնպես եմ անելու, որ Սամս հպարտանա ինձնով:

Շա՜տ ուժեղ եք:
Պարտավոր եմ ուժեղ լինել Սամիս համար: Ոնց ինձ էր միշտ ժպտում, ուզում եմ որ երկնքից էլ էդպես ժպտա:

Ի՞նչ կցանականայիք ասել նրան:
Կասեի, որ աշխարհում ամեն ինչից առավել ու շատ սիրում եմ, որովհետև Սամս իմ ամենաթանկ մարդն է:
Աստված տարավ նրան ինձնից, բայց ես չեմ հավատում, որ էլ չեմ տեսելու: Սիրում եմ շա՜տ, կյանքիցս էլ շատ, ու եթե կարողանայի՝ կյանքս էլ կտայի եղբորս համար:
Ես ամեն զրույցի ժամանակ ասում էի եղբորս էդ մասին: Ամաչում էի բոլորի մոտ ասել, վազում էի դուրս, ասում, որ շատ եմ սիրում ու շատ եմ կարոտել:

Սամվելի զոհվելուց հետո ո՞րն է ապրելու ձեր բանաձևը:
Ինձ համար եղբորիցս հետո ուրիշ ոչինչ չկա, ես կորցրել եմ ամենաթանկիս, բայց պարտավոր եմ ապրել Սամիս փոխարեն ու իր չապրածն ապրել, որ երկնքից միշտ ժպտա ինձ: