Ժենյա Եղիկյան – «Երեք բազում կետ»

Աշխարհի որ անկյունում ինչ քար էլ որ դառնամ՝ քեզ հասնելու համար ինձ ոչ ոք ծովը չի նետի,

Հազար անգամ քամի էլ ձևանամ` պատուհանդ ինձ համար բաց չես թողնի,

Ամպի պես գոռգոռամ,

Անձրևեմ,

Միևնույնն է,

Մեր միջի անձրևանոց բռնողը դու էիր․

Ամեն դեպքում անձրևանոցդ բաց պահիր։

Հազարմեկերորդ անգամն է, բայց կփորձեմ ստուգել՝

Պատուհանդ դեռ փա՞կ ես պահում, թե՞ կիսաբաց ես թողել…

Խոստումներդ ի՞նչ կապ ունեն,երբ մենք իրար հետ կապ չունենք,

Նվիրածդ ծաղի՞կն է մեղավոր, որ իրեն ջրելու ցանկություն չունեմ,

Թե՞ ես, որ ջրելու ցանկությունը չունեմ։

Ամեն դեպքում ես քեզ միշտ կարդարացնեմ, ատելի՛ս,

Ինձ համար կարող ես անհանգիստ լինել…

Լույսը բացվի կփնտրեմ քեզ,

Քեզ անհանգիստ գիշեր։

Քեզ համար մինչև լույս կաղոթեմ ծնկաչոք ծնկներիս տեղը հատակին տպվելու չափ,

Քեզ համար վարսերս միշտ արդուկված կպահեմ, որ մատներդ մեջը չխճճվի, որ սանրը գրպանումդ չպահես,

Թեյը սառը չեմ խմի, որ քեզ հետ սուրճ խմել սովորեմ,

Բաժակը թեքել ու մրուրի մեջ անունդ կարդալ,

Մինչև ձեր տուն ոտքով կգամ՝

Քայլածդ ամեն ճանապարհ ինձնով անեմ,

Դաշնամուրդ նվագել կսովորեմ՝

Մատնահետքերս քեզ հետ լինեն,

Կսովորեմ հենց այնպես,

Առանց պատճառի,

Դու էլ սովորեցրու քեզնից հեռու

Քեզ հետ հաշտ ապրել կարողանալը։

Բոլոր տողատակերում անունդ ստորագրելով, ամոթս կորցրած՝ ասում եմ`

Ես այդպես էլ հստակ ստորագրություն չունեցա,

Ոչ էլ ձեռագիր,

Ոչ էլ քեզ…