Ողջույն, ես Սերգեյ Թորիկյանն եմ, 19 տարեկան: Ավելի շուտ  կեղծանվան նման, առաջացավ Սյոգ անունը, որը մեծերի ասած Սերյոգ անվան ավելի կրճատ ձևն է: 

Սովորում եմ Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտի դերասանական բաժնի երկրորդ կուրսում՝ Դավիթ Հակոբյանի արվեստանոցում: Թատերական ընդունվելուց առաջ սովորել եմ Գյումրու Ակադեմիական վարժարանում և դրանից առաջ փոխել 4 տարբեր դպրոցներ: Սկզբում կասկածներ կային Երևան տեղափոխվելու հետ կապված, մտածում էի չի հաջողվի, բայց ամեն ինչ շատ լավ ընթացավ, սպասելիքներս արդարացան, դեռ  մի բան էլ ավելին: 

Ես վերջին պահին եմ որոշել դերասանական ուղով գնալ, մինչ այդ լրիվ ուրիշ մտքեր էի  հաշվապահություն, տնտեսագիտություն, մաթեմատիկա: 

Շատ հաճախ մտքերս հանձնում եմ թղթին ու հետաքրքիր գործեր են ծնվում, կարելի է ասել՝ գրում եմ: Առաջին գործերս գրել եմ 12-13 տարեկանում, թեթև գործեր են, որոնք տատիկս մինչև հիմա իր մոտ պինդ-պինդ պահում է, դրանից  հետո երկար ժամանակ չեմ գրել: Ես ինչ թեմայով էլ որ գրում եմ, թեկուզ՝ սիրո, մտքերս, բառերս բերում են ու գրում եմ մտքով, ոչ սրտի թելադրանքով: Գրածներիցս ոչ մի բան իմ սրտից չէ, իմ կյանքից չէ, իմ ապրածը չէ:

Կարանտինի օրերին Նազենի Հովհաննիսյանը հետաքրքիր բան կազմակերպեց, ինստագրամի իր էջում՝ ուղիղ հեռարձակմամբ, ամեն ուրբաթ պոեզիայի երեկո էր: Եթերներից մեկի ժամանակ իմ բանաստեղծությունը մեկնաբանություններում տեղադրեցի, որը կարդաց Նազենի Հովհաննիսյանը ու շատ հավանեց, իր կողմից  առաջարկ ստացա հաջորդ ուղիղ եթերին որպես հյուր միանալու: Հանդիպեցինք, ես կարդացի իմ գրածը ու շատ հետաքրքիր բան ստացվեց, այս ամենն իհարկե ինձ ոգևորեց գրելու, բայց շատ չեմ գրում, իսկ եթե գրում եմ, լավ է ստացվում, ընկերներս ասում են, թե ես ո՞նց ես գրում:

Կարծում եմ ոգեշնչում պետք է ամեն ինչում: Ես, օրինակ, գրավածքներ ունեի, որոնք չէի հրապարակում մտածելով, որ լսարան չունեմ, ու դա ինձ չէր ոգեշնչում հետագա բաները գրելու, բայց, երբ քեզ խրախուսում են, գրածներիդ հավանություն են տալիս այնպիսի մարդիկ, ովքեր քիչ թե շատ արժեք ու ճաշակ են ներկայացնում, այդ արդեն ոգեշնչում է:

Ազատ ժամանակ սիրողական դաշնամուր եմ նվագում, լուսանկարում եմ, ֆիլմեր ու սերիալներ եմ շատ դիտում: Նախընտրում եմ անգլերենով դիտել, լեզվի իմացությունը զարգացնելու համար: «Գահերի խաղը» սերիալի մոլի երկրպագու եմ: Սիրելի ֆիլմերից կառանձնացնեմ չորսը՝ Քրիստաֆեր Նոլանի «Սկիզբը» և «Ինտերստելլար» ֆիլմերը, Թոդ Ֆիլիպսի «Ջոկեր»-ը և Գայ Ռիչիի «Ջենտլմեններ»-ը, որն ըստ իս ճաշակի գագաթնակետն էր՝ դերասանները, կոստյումի դիզայնը, մոնտաժը, երաժշտությունը, նայելուս առաջին վայրկյանից ասել եմ, որ այս կինոն իմ թոփի մեջ է մտնելու:

Ինչպես ասում են կինոն ջուրն է, թատրոնը՝ հացը, ու չես կարող որոշել որ մեկը, բայց ամեն դեպքում ես ավելի շատ սիրում եմ կինո, բախտս բերել է արդեն նկարահանման խոշոր պրոցեսի մասնակից եմ եղել, ու այդ ամենն ինձ շատ է դուր գալիս, բայց եթե թատրոն, ուրեմ Համազգային թատրոն, որովհետև Երևանի Համազգային թատրոնը ընտանիք է, ինչն ամենակարևորներից մեկն է:

Լուսանկարները Սերգեյ Թորիկյանի ինստագրամյան էջից

Ես Գյումրիից չեմ գնացել այն պատճառով, որ չեմ սիրում Գյումրին կամ այստեղ չէի կարող առաջ գնալ: Ես գնացի,  որովհետև հասկանում ենք Երևանում հնարավորություններն ավելի շատ են, ես Երևանով էլ չեմ սահմանափակվելու, հուսամ կստացվի արտերկրում և՛ ուսում շարունակել, և՛ կարիերա, և այդ ամենից հետո, երբ ես որոշակի մակարդակ ունենամ, ինձանից որոշակի բան ներկայացնեմ, այ այդ ժամանակ հաստատ ես ինչ- որ բան անելու եմ Գյումրիի համար: Ես չեմ փախել Գյումրիից, ես գնացել եմ զարգանալու ու դառնալու այն մարդը ում մասին երազում եմ՝ ով իր հայրենի քաղաքին կարող է օգուտ տալ, որ Գյումրին էլ դառնա Երևանի պես քաղաք, որ այդ քաղաքից չգնան իմ ուղին ընտրելու համար, միանգամից այստեղ կարողանան հասնել իրենց նպատակներին: Ես շատ նպատակներ ունեմ կապած այս քաղաքի հետ:

Իմ երազանքն է, որ մեռնելուցս առաջ հասկանամ, որ ես իրոք արել եմ այն ինչ պիտի անեի և՛ իմ, և՛ երկրի, և՛ հայրենիքի, և՛ աշխարհի համար, որ եղել եմ ճիշտ պահին ճիշտ տեղում և ավելի կարևոր տեղում ես չպիտի լինեի, օգուտ եմ տվել: Իմանամ, որ ճիշտ եմ ապրել: Եվ ի երջո իմանամ ինչ կա տիեզերքից դուրս, իմանամ ինչ է իրականում այս տիեզերքը, աշխարհն ինչպես է ստեղծվել: Ամեն  ինչ ուզում եմ իմանալ…