Բարև, մամ ջան, ոնց ես՞…գիտեմ ,որ հիմա բարկացած ես ինձ վրա, որովհետև խոստումս պահել չկարողացա, խոստացել էի գալ տղերքի հետ միասին ու մի լավ քեֆ անել։ Մամ, գիտեմ՝ կարոտել ես ու միայն նկարիս նայելով կարոտդ չի փարատվի, ամեն անկյունսւմ ինձ փնտրելով` սիրտդ չի թեթևանա։ Մամ, ափերդ երևի կարոտել են ջերմությանս ու գիտեմ, որ տխրում ես,ինձ նրանց մեջ չգտնելով։ Բայց, մամ, հավատա, քեզնից միայն մարմինս է հեռացել, իսկ հոգիս դեռ ապրում է քեզ հետ ու ապրի այնքան, մինչև ես կմոռացվեմ ձեր հիշողությունից։
Գիտեմ՝ հիմա լացում ես ու անիծում պատերազմը, բայց, մամ, խնդրում եմ՝ արցունքներդ մաքրիր ու փոխարենը աղոթիր տղերքի համար, ախր աղոթքդ ամենազորեղն է աշխարհում։ Լսիր, մամ, քեզ մի խնդրանք ունեմ․ ուզում եմ, որ ժպիտդ միշտ տեսանելի լինի` ես այստեղ դրանով եմ ջերմանում, ու հոգիդ չարությամբ չլցնես, մամ,դու կնքդ բարության կերպարես չէ։
Լսիր, մամ, հերս հ՞ո չի կոտրվել, իրան ասա, որ տղեն շնորհակալա ամեն խորհրդի ու համար ու ուզումա,որ ախպերներիս էլ տենց դուխ տա։
Մամ քուրիկներս հո՞ չեն լացում,ասա հանկարծ չտխրեն, թող հպարտ քայլեն ու հիշեն, որ իրանց ախպերը հերոսա, թող ժպիտով հիշեն ինձ ու հավատան, որ երկնքում մի պահապան ունեն։
Մամ ախպերներիս էլ ասա` դուխները չքցեն ու գործս կիսատ չթողնեն, ասա ` Գոռը կողքներդ կանգնածա, ես իմ ուժը իրանց եմ տվել, մամ։
Մամ, ես ստեղից տեսնում եմ ձեզ ու գիտես՝ ձեր տված սերը էնքան մեծա, որ ես էլի ապրում եմ, ես ձեր մեջ եմ ապրում,ձեր սրտերում։ Մամ, ես էլի քո Գոռն եմ, քո տղեն ու հավատացած էղիր` պատերազմը մեզ չբաժանեց, այլ քառապատկեց սերս քո հանդեպ։ Գիտես, մամ, կարոտել եմ պատրաստածդ ուտելիքները, որոնցից ձեռքերիդ հոտն էր գալիս, բարկանալդ եմ կարոտել, մամ։
Մամ, մի խնդրանք էլ ունեմ․ երբ ձեռքերդ կպարզես ինձ համար աղոթելու` տղերքի համար էլ աղոթիր․ քո աղոթքը զորեղ է ու հաստատ կհասնի Աստծուն։
Մամ, հանկարծ չտխրես, դու միայն պիտի հպարտ լինես, որ հերոս ես ծնել։Մամ, միշտ հիշիր` դու ինձ Գոռ ես կոչել, իմ անունը լեռ է նշանակում, իսկ լեռները երբեք չեն հավասարվում հողին…

—

Հայկուհի Բակունց – «Քո որդին հերոս է, մա՛մ»

Ճախրող երազանքներ