Բարև… Ես Իվետա Սարգսյանն եմ ծնվել եմ Արագածավանում 2003 թվականի սեպտեմբերի 4-ին: Այժմ սովորում եմ 10-րդ դասարանում:
Հետաքրքրություներս շատ-շատ են: Զբաղվում եմ նկարչությամբ, լողով, նվագում եմ դաշնամուր, ինստագրամում ունեմ դեռ նոր բացված վլոգ: Մասնագիտություն դեռ հստակ չեմ ընտրել, բայց արդեն երկու տարի է ինչ տատանվում եմ համակարգչային-գրաֆիկ դիզայների և ճարտարագետի միջև: Արդեն 7 տարի է, ինչ զբաղվում եմ նկարչությամբ, սիրում եմ արվեստը իր բոլոր երանգներով ու գույներով: Ներկայացնեմ իմ աշխատանքներիցս մի քանիսը ստորև՝

Հետաքրքրասիրություներս դեռ այսքանով չեն ավարտվում: Անդամակցում եմ մեր դպրոցի վոլեյբոլի ու բասկետբոլի խմբերին մասնակցելով Հայաստանում տեղի ունեցող մի շարք մրցույթների:

Շատ եմ սիրում գրքեր կարդալ ու ինստագրամյան վլոգս հենց գրքրեի մասին է:

Ավարտել եմ նաև երաժշտական դպրոցի դաշնամուրի բաժինը: Ես նաև ստեղծագործում եմ և՛ արձակ, և՛ չափածո:

Ահա դրանցից մի քանիսը.

Կուզես

Կուզես սիրտ նվիրեմ
Կուզես կյանքս ես կտամ,
Չէ բայց քեզ չի հետաքրքրում
Ամենն այն նվիրական...

Քեզ զուտ դրամ ու դոլար է,
Թե չէ ինչ սիրտ, կամ ինչ կյանք
Դրանք չես կարող դու վաճառել
Դրանք քեզ պետք էլ չեն...

Կուզես հոգիս ես կտամ
Կուզես աչքերս անտեսված,
Չէ բայց քեզ չի հետաքրքրում
Ամենն այս իրական...

Քեզ զուտ դրախտ ու դղյակ
Կեղծ ժպիտներ ու դանակ,
Որ խոցես սիրտս սիրող,
Որ ավեիրես միտսքս երազող...

Ոչինչ մի օր կհասկանաս,
Կուզես սեր ու կյանք վարար,
Այդ ժամանակ էլ ես կեղծ
Պատասխան կտամ անկեղծ:

Ինձ զուտ դրամ ու դոլար,
Ինձ զուտ դրախտ ու դղյակ,
Վաճառել եմ սերս ես.
Չէ որ պետք չէին դրանք քեզ:

Ժպիտ…ինչ գեղեցիկ է ասված
Անիրական երևույթ է ժպիտը, որովհետև երբ դու ժպտում ես բոլորին թվում է, թե դու ուժեղն ես կամ դու ոչ մի խնդիր չունես։
Այն ինչ ոչ ոք չի հասկանում, թե այդ պահին ինչ է կատարվում քո հոգում և թե ինչ դժվարությունների միջով ես անցնում։
Գիտեք, մարդիկ ոչ թե քո դժվարության պահին ուզում են քեզ օգնել կամ խորհուրդ տալ, այլ մարդկային հետաքրքրություն է խոսում նրանց մեջ։ Դե իհարկե, խոսքս ոչ բոլորին է վերաբերվում: Մարդիկ կան, ովքեր կանգնում են կողքիդ ամուր պատի պես և ամեն քայլափոխի ավելի ամրանալով դառնում են այնպիսի հենարան, որի վրա կարելի է հույս դնել ու վստահել։ Նրանք են, որ դառնում են մեր ժպիտի պատճառը, նրանց սերն ու ջերմությունն է մեզ օգնում ժպտալ։ Պետք է ամուր լինել, ժպտալ ու առաջ շարժվել։ Եթե Աստված տվել է այդ դժվարությունը, պետք չէ տրտնջալ ու խնդրել փոխել իրավիճակը: Աստված տվել է այդ իրավիճակը ոչ թե նրա համար, որ մենք փոխենք այն, այլ ցանկացել է մեզ փոխել իրավիճակում։ Դարձնել ավելի ուժեղ, ավելի ամուր, որպեսզի այդ ժպիտը չլինի միայն ցերեկվա դիմակը, այլ լինի մեր միակ ու անկրկնելի դեմքը՝ Ժպիտով ու սիրով լցված։ Պետք է ամուր լինենք, որ մարդիկ մեզ չկոտրեն ու մեր աշխարհը չլցնեն սև ու սպիտակ գույներով։ Չպետք է գնանք զոհ կյանքին։ Պետք է պայքարել՜, պայքարել միայն ժպիտով ու առաջ շարժվել միայն ու միայն բաց և մաքուր սրտով, անկեղծ մտքերով ու շնորհակալ լինելով Աստծուն,  քանի որ ամեն փորձություն մեզ ավելի ուժեղ դարձրեց։ Պետք է լավը լինել միայն երեկվա մեր «Ես»-ից ու միշտ պայքարել, որպեսզի օր օրի կատարաելագործվենք և հասնենք ժպիտի։ Մենք կարծում ենք, որ պետք է պայքարենք ու գտնենք երջանկություն, բայց երջանկությունն է գտնում մեզ մեր ուժեղ կամքի ու յուրաքանչյուր փորձությունը ժպիտով հաղթահարելու շնորհիվ։
Դե ինչ մարդիկ, եղե՜ք բարի ու միշտ ժպտացե՜ք, չէ՞ որ ամեն ինչ սկսվում է հասարակ ժպիտից:

Ունեմ նաև կյանքի կարգախոս.

Մի լացիր, որովհետև դա անցել է: Ժպտա, քանի որ դա եղել է