Ինչու՞ էին Անգլիայում վաճառում կանանց
Ժամանակակից պատմության սկզբնական շրջանում Անգլիայում ամուսնության դադարեցման հինգ տարբեր եղանակներ կային: Կնոջը վաճառելը նվազագույն տարածված ձևն էր ` ամուսնությունը խզելու այլընտրանքային, անօրինական միջոց:
«Կանանց նկատմամբ հարգանքի օրենքները նրանց բնական իրավունքների քննարկման ժամանակ» (1777թ.) նշել են, որ աղքատ կնոջ վաճառքը դիտարկվել է որպես «ամուսնալուծության միջոց», երբ «ամուսինն ու կինը խիստ հոգնել են միմյանցից և համաձայնել են բաժանվել, եթե մտադրվել են հաստատել դիտավորյալ բաժանման իսկությունը` դարձնելով այն հասարակական հնչեղության առարկա»:
Չնայած 19-րդ դարի որոշ կանայք առարկել են իրենց վաճառքի օրինականության դեմ, XVIII դարի կանանց վաճառքի մասին գրառումները վկայում են, որ նրանց վաճառքն այդ ժամանակաշրջանում կիրառելի է եղել: Առանց ֆինանսական ռեսուրսների և անկախ կյանքի համար անհրաժեշտ հմտությունների ` վաճառքը շատ կանանց համար միակ ելքն էր ձախողված ամուսնությունից;
Պարզ չէ, երբ է առաջին անգամ սկսվել հասարակական աճուրդում կնոջը վաճառելու ծիսական սովորույթը, բայց դա, հավանաբար, տեղի է ունեցել մոտավորապես 17-րդ դարի վերջին: Վաճառքը հաճախ իրականացվում էր տեղական շուկայում, աճուրդի ձևով, ամուսինը կնոջը բերում էր պարանը վզին, ձեռքին կամ գոտկատեղին գցած:
Չնայած նախաձեռնությունը սովորաբար ամուսնունն էր լինում, միևնույն է կինը պետք է համաձայն լիներ վաճառքին: Մանչեսթերից 1824 թվականի մի զեկույց վկայում է, որ «մի քանի աճուրդներից հետո կնոջ գինը հասել է մինչև 5 շիլինգ, բայց նա չէր հավանել գնորդին, և նրա գինը նորից 3 շիլինգ էր սահմանվել»:
Հաճախ կինն ապրում էր իր նոր զուգընկերոջ հետ: Մի դեպքում՝ 1804 թվականին, Լոնդոնում գտնվող մի խանութպան կնոջն անկողնում գտել է անծանոթի հետ, ով վեճից հետո առաջարկել է գնել իր կնոջը։ Խանութպանը համաձայնել է, և այդ դեպքում վաճառքը կարող էր դառնալ իրավիճակի լուծման ընդունելի միջոց։
Կնոջ վաճառքը հիմք է հանդիսանում Թոմաս Հարդիի «Քաստերբրիջի քաղաքապետ» վեպի համար:Կնոջ վաճառքն այս կերպ պահպանվել է մինչև 20-րդ դարի սկիզբ:
