Հրազդան

Մինչև 1959 թվականը Երևանի նահանգի Նոր Բայազետի գավառում Ներքին Ախտան էր՝ այսօր Հրազդան քաղաքը։

Ք. ա. 2-րդ դարից սկսած Հրազդանի շրջանը մտել է Մեծ Հայքի Այրարատ նահանգի Վարաժնունիք գավառի մեջ։ Արշակունիների թագավորության ժամանակ տարածքի մեծ մասը հանդիսացել է նրանց արքունի սեփականությունը, իսկ V – VII դարերում տարածքի մի մասը հանդիսացել է Ամատունիների նախարարական տան սեփականությունը։
1995թվականից Հրազդանը դառնում է Կոտայքի մարզկենտրոն իսկ քաղաքի կարգավիճակ ստացել է 1959թվականից։ Քաղաքի առաջին նախագիծը, որն ընդգրկում էր Ախտա և Աղբյուրակ գյուղերը, 1928 թվականին իրականացվել է ակադեմիկոս Ալեքսանդր Թամանյանի կողմից։ Քաղաքի երկրորդ, հիմնական նախագիծը կազմել է ճարտարապետ Մարկ Գրիգորյանը 1963 թվականին։

Քաղաքը նախկինում ունեցել է մի քանի անվանումներ, հնագույն Կորկոտիս անունը ստուգաբանվում է Կորկոտ (ճաշատեսակ) արմատից և -իս ասորերեն վերջածանցից։ Այս անվանումը պահպանվել է մինչև 17-րդ դարը։ Պարսից շահ Աբասի 1605 թվականին կազմակերպած հայերի բռնագաղթից հետո այս անունը մոռացվել է։ Քանի որ այս տարածքով է անցել Կողբի և Կաղզվանի աղի հանքերից աղի փոխադրման ճամնապարհը, շուտով այն ստացել է Ախտա անվանումը, որը կապված է աղ բառի հետ։

Հրազդանը մինչև 1963 թվականը եղել է ութ առանձին գյուղերից բաղկացած բնակավայր, որոնց միավորումով 1959-1963 թվականներին ձևավորվել է ներկայիս Հրազդան քաղաքը, որի կազմի մեջ են մտնում Վանատուր (նախկինում՝ Քարվանսարա, խորհրդային տարիներին՝ Աթարբեկյան), Ջրառատ (նախկինում՝ Ռնդամալ), Կաքավաձոր (նախկինում՝ Ֆառուխ), Վերին և Ներքին Ախտա, Մաքրավան, Աղբյուրակ, Կոճոռ գյուղերը, բազմաբնակարանային շենքերից բաղկացած արդյունաբերական միկրոշրջանը և Կենտրոն թաղամասը։