Լուսինե Ջառահյան-Հրաժեշտ
Ես գնում եմ…
Ես գնում եմ, որովհետև հոգնել եմ քեզնից:
Ես չհասցրեցի քեզ սիրել, բայց հասցրեցի սիրահարվել քեզ և դառնալ նվիրված ու հավատարիմ կողակից: Բայց ի՞նչ ես անում դու: Դու ժամերով անհետանում ես չգիտեմ` ուր և չգիտեմ` ում հետ, իսկ ես ենթադրություններ եմ անում: Մինչև անգամ մտածում եմ, որ դու տանը անգործ նստած ես, պարզապես չես ուզում ինձ հետ խոսել: Որովհետև ցանկության դեպքում միշտ էլ ժամանակ գտնում են: Իսկ ես չեմ զանգում և գրում քեզ, որովհետև վախենում եմ, որ կհոգնես ինձնից, կհոգնես իմ ուշադրությունից, բայց արի ու տես, որ ես հոգնեցի քո անտարբերությունից: Մինչև ե՞րբ սպասեմ: Մենք ինչ սկսել ենք հանդիպել, ես սպասում եմ: Սպասում եմ`երբ կգրես, հետո սպասում եմ`երբ կպատասխանես: Սպասում եմ` երբ կհանդիպենք, իսկ հետո պայմանավորված վայրում սպասում եմ քեզ: Սպասում եմ`երբ ձեռքս կբռնես, երբ կգրկես, իսկ քո գրկում սպասում եմ`երբ կզանգեն քեզ ու կխլեն ինձնից. ոչ թե նրա համար, որ ուզում եմ, այլ որովհետև միշտ այդպես է լինում:
Ես սպասում էի այն օրվան, երբ առանց կաշկանդվելու կզանգենք իրար, չենք վախենա իրար հիասթափեցնելուց: Սպասում էի այն օրվան, երբ առավոտյան առանց դիմահարդարման քեզ սուրճ կհյուրասիրեմ:
Ու գիտես, ինձ թվում է ես այս օրվան էլ էի սպասում, երբ ես պարզապես կհեռանամ, և իմ ու քո ճանապարհները տարբեր ուղիներով կշարունակվեն:
Ես գնում եմ, որովհետև հոգնել եմ սպասելուց, հոգնել եմ քեզնից, հոգնել եմ քեզ սպասելուց:
