Հայկ Մկրտչյան – «Սեռակրթության կարևորության մասին»
Երբ իմ մոտ սկսել էին երազխաբությունները, ես ամեն անգամ սթրեսի մեջ էի ընգնում, էն պարզ պատճառով, որ չէի հասկանում թե ինչ ա կատարվում, խի ա կատարվում ու ես առողջ եմ, թե ինչ-որ խնդիրներ ունեմ: Ու չէ, ոչ մեր տնեցիք, ոչ հայաթը, ոչ էլ դպրոցը էդ ինֆորմացիան չեն տվել: Ու էդ ինքնահոսի վրա հույս դնելը ամենաանիմաստ երևույթներից ա: Կասեմ ավելին էդ անգամ վտանագավոր էլ ա, սխալ ինֆորմացիաներ, բուլիինգ ու խնդիրը հասկանալու փոխարեն, աչքն էլ հետը հանել ա ստացվում: Ստեղ առհասարակ պատճառը ոչ նոր կոնվենցիան ա էս շեշետելու համար, այլ տենց լայն տարածված հասարակ ամոթի զգացումը սեփական մարմնի հանդեպ, ոնց ենք տաբուացնում հիմար երևույթներ, ու փոխանակ բնականություններին նորմալ վերաբերվենք, լսելուց էլ կարմում ու ամաչում ենք: Իսկ առաջինը ու ամենակարևորը սեփական օրգանիզմն ու դրա ազդակները ճանաչելն ա, ոչ թե արգանդ բառից վեր թռնելը, ոնց որ լինում էր մեր կուրսում: Հիմա հա շատ տաբուներ ա պետք հաղթահարել, սկսած նրանից, որ սեռաքաղցության ալիքը չգզի էն աղջկան, ով կույս բառը պարունակող ստատուս ա լայքում, վերջացրած դաշտանը բառի շրջանցումը հեռուստատեսային թարգմանություններում: Եսիմ է, մեկ մեկ նենց սխալ երևույթներ են շահարկում ազգապահապանության կոնտեքստում ու նենց ա փոքր ազգի կոմպլեքսը մեզ ուտում, որ թվում ա աշխարհը մեր դեմ ա: Հա մեզ պետք ա սեռական ու վերարտադրողական առողջության մասին իրազեկում ու կրթություն, մեզ պետք ա կոմպետենտություն ու սովորական ռեակցիաներ ահավոր սովորական երևույթներին:
