Կար մի ժամանակ, երբ լուսամուտները միայն բաց լինելու համար էին, և այդժամ բնությունը մեզ հաշվետու էր եղանակի համար։ Կաթիլները չէին հոսում ապակու վրայով ,և տոթ էր միայն հնչեցված բառերից։ Գիշերները լուսնյակ էին, աստղերի լույսը ագահ ու թթվածինը անգամ` քեզ հիշեցնող։ Բույրդ վերմակիս էր կառչել, ննջում էին հետս քո մասին մտքերը։ Եկավ մի առավոտ, որը պիտի առերեսեր մեր թաքուն պահված կրքերը։ Ներկայությունդ լռեցրեց ողջ հորիզոնը և ֆոնավորվեց քո իսկ պարզությունից։ Ահա մեկ շշունջ հասավ քո ականջին «մի վախեցիր», կատարվեց անիրականը, և մեր շուրթերը հանդիպեցին միմյանց, ինքնաբերաբար բռնեցի ձեռքդ հարելով մարմինդ կրծքիս։ Գրկումս ապահովություն գտար, տաքությունն էլ երդվեց մեզ չլքել։ Փախցրիր աչքերդ` փորձելով քեզ փնտրել այս ջերմության մեջ` չմտածելով, որ անվրեպ է հայացքս երեսիցդ։ Այժմ միայն երևակայել կարող եմ րոպեները` անցկացված քեզ հետ, ու՞ր է այն անմեղը, ում համար սրտիս զարկերը անգամ չեմ խնայել…

Աղբյուր՝ facebook.com