Ճանաչիր ինձ – Հասմիկ Վիրաբյան
Բարև ձեզ: Ես Հասմիկ Վիրաբյանն եմ, սովորում եմ Երևանի պետական հումանիտար քոլեջի 3-րդ կուրսում: Արդեն 4 տարի է, ինչ ստեղծագործում եմ։ 2017 թվականին տպագրվել եմ «Աղբյուր» մանկապատանեկան ամսագրում։
Իմ ստեղծագործություններից
(Նվիրված է Ադամ Սահակյանին)
Կարոտով լցված տունս էի հիշել,
Մորս արցունքից հոգիս էր լցվել,
Վրդովված անձայն ինքս ինձ զսպում
Ու հեռվից ակնթարթ կանչում էի քեզ մամ։
Գալիս եմ տես ճանապարհն է պատճառը,
Որ մեզ այսքան հեռու է դարձրել
Ու կոչվել կարոտ,
Մեկս մյուսից անլուր մնալով։
Տե՛ս, բայց ես հիմա էլ կողքիդ եմ մամ
Նայում եմ քեզ երկնքից ու անքուն հիանում,
Չտխրես դու հանկարծ, չէ՞ որ քեզ հետ եմ
Ինչպես անբաժան լուսինն ու աստղերը։
Դու իմ լուսինն ես մամ
Չլաս հանկարծ,
Արցունքիդ միջից թող ժպիտդ տեսնեմ,
Որ նորից դիմավորեմ առավոտն արևով։
Հիշում եմ մամ ասում էիր ինձ՝
“Իմ փոքր զինվոր, դու իմ հենարան”,
Էսօր մեծ տղա եմ
Չես հավատում չէ՞
Քո հենարան դարձած հերոսն եմ արդեն։
Ապրիլն էլ մնաց հիշողության սպի,
Ախ այս ամիսն անկարգ դարձավ,
Թուրքի հարվածից մորս սիրտը հարվածվեց
Ու մնացինք մենք բաժան իրարից։
Բայց մի՞թե մենք բաժան ենք մամ,
Բաժան են՝ մոռացողները,
Իսկ մենք իրարից հեռու
Անկուշտ կարոտած ենք։
Կարոտել եմ մամ…
Ախր ինչպես լինել առանց քեզ…
#ԱդամՍահակյան
Քո գնալուց հետո ամեն ինչ նույնն է ու նույն չափ փոխված։
Ես նույնն եմ մնացել, բայց մեջս մի բան պակասել է։
Ասես ծարավ լինեմ ու ներսիս աշխարհը ցամաքած լինի։
Քաղաքում ամեն ինչ նույնն է։ Երթուղայինի համարները նույն ուղղությամբ են գնում, ես նույնպես։ Պարզապես իմ ուղղությունը մի քիչ ծուռումուռ է դարձել։
Ասես մասնատվելէուխառնվելմտքերիս հետ։
Մտքերս քայլերիս սխալ ճանապարհ են ցույց տալիս, ու ես չգիտեմ, թե ուր եմ գնում։
Երևի ճանապարհս մոտդ է բերում, բայց ախր շատ երկար է տևում իմ՝ քեզ մոտ հասնելը։
Ասես օվկիանոս է մեր միջև ու ես ելք եմ փնտրում։
Ու եթե մեր աշխարհը փորձեն բաժանել օվկիանով, թեկուզ խեղդվելով, բայց կհասնեմ քեզ։
Քաղաքի ճանապարհներն էլ են նույնը։ Ոչ մի նոր բան չկա։
Ասես քաղաքը հոտնկայս քեզ է սպասում, որ դիմավորի քեզ այնպես, ինչպես գնացիր։
Որ ճանապարհները չզգան (կամ էլ ցույց չտան) կարոտները դեպի քեզ։
Որ գաս նույնը լինի։
Ու կլինի ես վստահ եմ։
Ճանապարհներից մեկ֊մեկ լուռ ու կամաց ոտնաձայներն եմ լսում քո։
Ասես ամեն փողոցով անցած լինես։ Ստվերդ եմ փնտրում։
Ամենուր ես։
Բայց փնտրելս ապարդյուն չի, եթե հեռու էլ ես զգում եմ քեզ։
Եթե փողոցներից ոտնաձայներդ եմ լսում, ուրեմն իմացիր՝ սպասում եմ քեզ։
Իսկ ես ամեն տեղ քեզ տեսնում եմ, այդպես երևի դու ես ինձ հանգստացնում։
Մեր կարոտների ճանապարհները տարբեր չեն ես գիտեմ։
Տարբեր են ուղղությունները։
Բայց ես միշտ քո ուղղությունն եմ փնտրում, որ նույնը լինի, որ նույն քո ուղղով հասնեմ քեզ։
Եթե դժվար էլ լինի ես՝ գիտես արդեն “խեղդվելով էլ կգամ, փոթորիկների միջով էլ կանցնեմ”։
Միևնույնն է արդեն։
Եղանակներն այստեղ նույնպես նույնն են։
Իսկ իմ մեջ եղանակի մեծ փոփոխություն եմ զգում։
Ասես իմ մեջ ուժեղ քամի լինի, ձյուն կամ փոթորիկ, ու թռչուններն էլ բոլորը չվել են տաք երկրներ՝ ՄՈՏԴ։
Ես գիտեմ քո մոտ հանգիստ է, ուզում եմ ներսդ հանգիստ լինի։
Ես թռչուններին ուղարկել եմ մոտդ։
Թքած, թե ես փոթորկոտ եմ հիմա։
Չէ, որ հիմա֊ն այդքան էլ էական չէ ինձ համար, որքան՝ քո։
Քո ներսով ու եղանակով եմ ես ապրում։
Փոխանցիր ամառդ ինձ։
Այստեղ ցուրտ է շատ։
Տաքացրու ինձ՝ քո խաղաղությամբ։
Իմ երկինքը խաղաղ է։
Նույնը, ինչ այն ժամանակ, երբ այստեղ էիր։
Դու գնացել ես, որ երկինքս ավելի խաղաղ լինի։
Ու այդպես է։
Թող քոնն ավելի խաղաղ լինի, որովեհետև, եթե քո մոտ ամեն ինչ հանգիստ է, իմ մոտ ևս։
Իմ երկինքը խաղաղ է քո շնորհիվ։
Քո գնալուց հետո քամին ուժգնացել է։
Ասես՝ կատաղել ու չի չքվում։
Ես քայլելիս քամու սառը շունչ եմ զգում։
Քամին ամեն պատմում է ներսիս դատարկությունը։
Սառեցնում է ամեն ինչ։
Բայց կարոտները չեն սառել ու չեն սառչի երբեք։
Ոչինչ չի կարող վերացնել կարոտներին։ Ու կարոտողներին։
Որովհետև մեր ուժն այնքան մեծ է, մեր կարոտն այնքան է մեծանում օր֊օրի, որ …. որ գնալուցդ հետո քամիներն են նույնիսկ կարոտում։
Գոռում են ասես կայծակի նման ու վերանում, դա նրանց կարոտի ճիչն է՝ այդպես են հանգստանում։
Քամիները կվերանան, եղանակները կանցնեն, կփոխվեն, քաղաքի ճանապարհները էլ ավելի նոր կդառնան, բայց կարոտները
ՉԵՆ փոխվի,
ՉԵՆ անցնի երբեք, դրանք կմնան մեր՝ աչքերի ու հոգու մեջ։
Իսկ դու իմացի՛ր, որ
“Իմ երկինքը խաղաղ է զինվոր, ես աղոթում եմ ամեն օր”. սա դնում եմ ծրարիս մեջ ու իմ քամու ուժով ուղարկում եմ քեզ,
ԻՄ ԽԱՂԱՂՈՒԹՅՈՒՆ ու ԻՄ ԿԱՐՈՏ!…
Հետևեք ինձ
