Հակոբ Փափազյան – «Ատում եմ հրաժեշտները»

Կյանքի ամենամթին օրը

Անցնելով սև ժապավենների միջով մեքենան կանգ առավ: Մեքենայից իջնելուն պես զգում ես քեզ ուղղված բազմաթիվ հայացքներ, բայց չես տարբերակում նույնիսկ քո առջև կանգնածներին, չես լսում քեզ ուղղված խոսքերը ու կոչերը, չես զգում քեզ պարզած ու գրկող ձեռքերը: Աչքերդ կույր են, ականջներդ խուլ, մարմինդ անզգայացած: Դողում ես ամբողջ մարմնով: Ֆիզիկապես ողջ ես, բայց մեջդ ինչ-որ բան դանդաղ մահանում է:

Մի կերպ առաջ ես սողում: Հավաքում ամբողջ ուժդ, որպեսզի առերեսվես ճակատագրին:

Հանկարծ աչքդ դիպում է շրջանակով նկարին ու ամբողջ կյանքդ մինչ այդ պահը ակնթարթորեն անցնում է աչքիդ առաջով: Անցնում ու փոշիանում: Դա հրաժեշտի պահն էր, վերջին հրաժեշտը:

Ատում եմ հրաժեշտները…