Ճանաչիր ինձ – Հերոս Գուրգեն
Գուրգեն Ավետիքի Այվազյանը ծնվել է 1996 թվականի սեպտեմբերի 19-ին՝ Գեղարքունիքի մարզի Գանձակ գյուղում։
Կրթությունը ստացել է գյուղի 2րդ միջնակարգ դպրոցում,որն ավարտելուց հետո սովորել է ԳՊՀ-ի Տնտեսագիտական ֆակուլտետի հաշվապահություն,հաշվողական տեխնիկա բաժնում։
Այնուհետև մեկնել է ծառայության հայրենիքը պաշտպանելու համար, որտեղ էլ՝ ապրիլյան պատերազմի ժամանակ, արիաբար հերոսացավ․․․
Ես զինվոր եմ…
Չէ ներեցեք,զինվոր էի…
Արդեն պիտի սովորեմ ինքս ինձ հետ անցյալով խոսել…
Չնայած,համոզված եմ,որ ներկա կլինեմ դեռ երկար ժամանակ…
Երբ ես ծնվեցի,հայրս մի լավ խմել էր,ախր տղա էր ունեցել…
Արդեն անցան իմ 24 գարունները,այն գարունները,որոնք ինձ դեռ շատ բան էին տալու…
Արդեն ես ինձ պես հերոս տղերքի կողքին եմ և պաշտպանում եմ Ձեզ այստեղից,միշտ հետևում…
Գարունը շատ էի սիրում,չէ որ նոր կյանքի սկիզբ է։Հատկապես սիրեցի այն ժամանակ,երբ հայրս մի քանի օր առաջ ինձ հետ խոսելուց ասաց՝ծիրանենին ծաղկել է։Օրերն էի հաշվում,20րդ գարունը արդեն իմ տանը կդիմավորեմ…ծիրանենու ծաղկելն էլ իմ աչքերով կտեսնեմ…
Բայց…
Այս գարունը նման չէր մյուսներին…
Բնության հետ արթնացել էր նաև թշնամու դաժանությունը,չնայած նրա դաժանությունը երբեք էլ քում չէր մտել…
Ես չէի պատկերացնի,երևի ոչ ոք չէր պատկերացնի որ սա կլիներ իմ վերջին գարունը…
Ախր 20րդ պետք է տանը դիմավորեի…
Ես չէի պատկերացնի,որ բոլորին վերջին անգամ եմ տեսնելու…
Ես չէի պատկերացնի, որ մորս վերջին անգամ եմ լսելու,եթե իմանաի մի բառ սրտումս կպահեի,կխնդրեի մի քանի բառ ավել ասել…
Ես շատ բան չէի պատկերացնի,ախր պատկերացնելու ժամանակ չունեի…
Բայց դե ինչ արած,իմ կյանքն էլ այս էր,ուրախ եմ,որ ինձ այդպես կհիշեք…
Իմ մահը սովորական մահ չէր…
Հերոսի մահ էր…
Մարմինս մահացավ,բայց հոգիս միշտ ներկա է…
Ես կամ ու կլինեմ այնքան ժամանակ քանի դեռ ինձ հիշում եք…
Իսկ ես վստահ եմ,որ ինձ ոչ ոք չի մոռանա…
Երևի իմ ձայնը դեռ ծնողներիս ականջում է,իմ խոսքերը…
Կուզեի նորից ձեր ականջին շշնջալ որ սիրում եմ Ձեզ ու հպարտ եմ, որ Ձեր որդին եմ…
Շնորհավոր ծնունդդ մեր Զինվոր
ԱՍՏՎԱԾ հոգիդ լուսավորի մեր ՀԵՐՈՍ․․․
