Գիշերային կատուներն են վխտում,
Ծանրաշունչ այս մթնում
Ինչո՞ւ այդքան թախիծ
Բերիր ինձ, իրիկո՛ւն
Ճիչ է լսվում՝ ուրախության,
Հույսի աստղ է ընկնում,
Որ թագ դառնա այս քաղաքին
Հասուն, բայց մոլորուն:
Մի բան պահիր մտքում,
Որ կատարվի թաքուն…
Թաքուն պահիր,
Կատուներից թաքուն,
Որ երազիդ մեջ
Հանկարծ չհայտնվեն կեղծ նազանքով
Ու երակը երազներիդ
Չպղտորեն…

Ընկավ աստղը, ավա՜ղ,
Կատուների թաղում,
Կատուներն էլ, հարկավ,
Սարքեցին ճոխ թաղում,
Տրորեցին այնքան,
Մինչև աստղի աչքը փակվեց,
Ու մարմինը սառեց,
Քարի նման ընկավ աստղը՝

Անլույս ու առանց թև.
Էլ չի կարող գերել,
Էլ չի կարող թևել…
Եվ ի՜նչ մտքեր կիսատ մնացին դեռ
Առավոտյան` վանքի բակում:

10.10.1996թ.
Էջմիածին