Գոք Մնացականյան – «Գիշե՜րը, գիշե՜րը, գիշերը… »

Գիշե՜րը, գիշե՜րը, գիշերը…
Մեր խո՜ր վշտերի
Ընկերը միակ,
Եվ տառապանքի ունկնդիրը լո՜ւռ,
Մե՛ր ու մեր «ես» – ի ժամադրության խուլ վայրը միակ։
Գիշերը գիտի խոսքից խոսք բացել,
Եվ բացել հոգին մե՛ր խոր ու խոնավ,
Մեր աչքերի մեջ տեսնել և բարին,
Եվ գտնել մի նոր լույսի ճանապարհ։
Գիշերը գիտի մե՛զ անգիր մեզ պես,
Գիշերը գիտի թե ոնց ենք ջարդված…
Գիշերը գիտի, թե ինչքա՜ն ենք թույլ,
Գիշե՛րը գիտի, թե ոնց ենք խոցված…