Գեղամ Բիջոյան — «Նամակ մարտի դաշտից»

23 4.10.2020

Ողջույն սիրելի’ս
Արդեն իսկ նկատեցիր ջնջումս ամսաթվի մեջ։ Իմացիր, որ, ուղղակի բարդ ճանապարհն էր խանգարում գրել ընթեռնելի ձեռագրով, իսկ հետո, հետո, ժամանակն ուղղակի շանս չտվեց։ Եվ ահա նոր ամսաթվով և ավելի քիչ էմոցիաներով զարդարված խոսքումս կտեսնես անսահման մեծ սերս ի դեպ մեր Հայրենիք։
Երեկ առավոտյան լքելով ժամանակավոր տեղակայման վայրս`Ասկերանի զորամասը, որտեղ անցկացրի երեք գիշեր, շարժվեցի անհայտ ուղղությամբ։ Ահահ, այստեղ ամեն ինչ անհայտ է, ինչպես Հայրենիքիս հանդեպ սերս, որ վերջում բաահայտվեց։
Մենք գնում էինք մարտական գործողություն կատարելու, դեռ չգիտեինք թե ուր, բայց բոլորս էլ անհանգիստ էինք լսելով «Հադրութի անտառներ», «Ծմակներ», «Мясорубка» անվանումները։ Չնայած այս անվանումների ստեղծած վախին, արդեն մի կատակ կամ ցինիզմ էր դարձել այդ անվանումների օգտագործումը։ Ինչևէ, մենք շարժվեցինք Լաչինի ուղղությամբ։ Անկեղծ պիտի ասեմ, որ մինչև Լաչին հասնելը և տեղանքի քարտեզը մանրամասն ուսումնասիրելը, ունեցածս գիտելիքը և պատկերացումները տեղանքի մասին, բացառապես սխալ էին։ Քարտեզն էլ սովորեցի։ Բայց մենք Լաչինում չմնացինք։ Փոխարինեցինք ավտոբուսը ամենագնաց Ուրալով և լեռնային անտառների միջով համառորեն բարձրացանք դեպի Ծմակներ։ Ճանապարն անասելի բարդ էր։ Ես նստել էի թափքի առջևի մասում և բեռնախցիկի վրայով լավ տեսնում էի ճանապարհը, որով անցնում էինք, ուսումնասիրում էի անտառները, որոնք հաճախ քսվելով բեռնախցիկին կամ թափքին, դանդաղեցնում էին մեր ընթացքը, զմայլվում սարերով, լեռներով, որոնց գրկում էի ես։ Նայելով այդ տարեց լեռներին՝ ես ինձ տանն էի զգում, իսկ տունն այնտեղ է, որտեղ կորչում է փախչելու ցանկությունը։ Ես փակում էի աչքերս և մտքով գրկում լեռները, փաղաքշում նրանց և ոգևորվում, այն պարզ գիտակցումից, որ ես եմ նրանց պաշտպանը։
Մարտական խնդիրը պարզ էր։ Գտնվելով Հադրութի սկզբնամասում՝ Տումի գյուղում մենք հսկում էինք այն լեռնային ճանապարհը, որով թշնամին հավանաբար փորձելու էր ներթափանցել թիկունք։ Մենք տեղավորվեցինք բլուրներից մեկի ճակատային հատվածում, որտեղից դեմ հանդիման դուրս էր գալիս ճանապարհը և որով, որ գալու էին թշնամու տանկերը։ Փորեցինք մեր կրակակետերը, ես խոտով կահավորեցի կրակակետիս հատակը, որի երկարությունը համապատասխանում էր հասակիս, իսկ լայնությունը բավարարում էր երկու հոգու համար անհանգիստ քուն միայն։
Եվ սկսվեց իրական ծառայությունը։
Սիրելիս ես ուրախ եմ կատարել այս առաջադրանքը, չնայած, որ քամին զգում է բոլոր ողերս, իսկ ես մարմնիս բոլոր ներքին օրգաններով զգում եմ քամուն։ Անգամ այս սաստկալի պայմաններում ես հպարտ եմ կատարել առաջադրանքս մինչև մահ։ Ես հպարտ եմ պաշտպանել իմ Հայրենիքը և մնալ անքուն, որ Սարերը մեր չմնան անտեր։