Գեղամ Բիջոյան – «Սրտիս տեղը»

Այո՛, այդ պայծառ լուսաբացը, որն օրորվում էր քամուց և ուղեկցվում թռչնակների անզուգական խաղով պիտի լիներ վերջինը։ Այո՛, վերջինը նրա՛նց համար։ Եվ այդ վերջին առավոտից սկսած նրանք դեռ շա՜տ երկար ու կարճ տարիներ պետք է կարոտով հիշեին միասին անցկացրած ուրախ օրերեը։ Պարոնը պիտի հիշեր, թե ինչպես մի ամբողջ օր, ոտքով քայլելուց հետո հասավ Տիկինի առանձնատանը, իսկ Տիկինը մեծահոգաբար դուրս չեկավ տնից, անգամ պատուհանից դուրս չնայեց՝ պատճառաբանելով թե նոր է արթնացել, և վարսերը հարդարված չեն։ Պարոնը հեռացավ նեղացած, սակայն Տիկինը պետք է հիշեր այդ նույն օրը մի փոքր այլ կերպ՝ թե Պարոնն ինչպես ճեղքելով շուկայում  կուտակված ամբոխը, որ մեղվի պարսի նման ասես հարձակվելիս լիներ մեղրի վրա, մոտեցավ գետնին փռված ուշագնաց կնոջը, որ ընկել էր լոլիկի արկղերի արանքում, և որը միայն հետո պիտի պարզվեր, որ հղի էր, մի կերպ քաշելով դուրս էր բերել այդ արանքից և առաջին բուժօգնություն ցուցաբերելով նրան ուշքի բերել։

Նրանք հանդիպել էին մարտ ամսին, ծանոթացել համալսարանում, և հանդիպումից ի վեր, մի պահ անգամ իրար չէին զրկել միասին լինելու բերկրանքից։ Տակնուվրա էին արել ամբողջ քաղաքը, հասցրել էին ապրել նույն հարկի տակ։ Միասին նախաճաշել էին, ճաշել և ընթրել որտեղ պատահի, նստել էին քարին, մնացել նստած, պառկել խոտերին և նայել երկնքից կաթող ոսկյա աստղերին։ Երբ Պարոնն արդեն մեքենա էր գնել, նրանք ճամփորդել էին երկրի բոլոր ամենահեռավոր քաղաքներով ու գյուղերով։ Իսկ ճանապարհի որ հատվածը, որ մեքենան անցնել չէր կարողացել, նրանք կտրել անցել էին ոտքով, մագլցել սարեր։ Իսկ երբ վերադարձի համար արդեն ուշ էր եղել, լեռան ստորոտին կամ մի ծառի տակ վրան էին խփել, գիշերել վրանում։

Հանդիպել էին գարնանը, թափառելիս շոգել, մերկացրել էին թևերը, դիմավորել ամառը։ Պառկել էին այգում՝ խոտերի մեջ տեղադրված ցանցով մահճակալին, Պարոնը առանց որևէ ջանքի ձեռքն իջեցրել էր, մահճակալի տակից մի խոտ պոկել և նուրբ շարժումով շոյել Տիկինի թևի՝ դաստակից արմունկ ընկած հատվածի միջնամասը ամբողջ երկայնքով, նրանք ծիծաղել էին մի վարար, բայց զուսպ ծիծաղով, նայել մեկմեկու և փախցրել իրարից կրակի պես վառվող աչքերը։ Մահճակալը ճոճք էին կարծել, աշխարհը հոտավետ բուրաստան։

Երկար տարիներ էին անցել քամուց օրորվող և թռչնակների անզուգական երգով ուղեկցվող, վերջին թվացող այն պայծառ լուսաբացից։ Նրանք շարունակել էին իրենց կյանքն առանձին։ Տիկինը վայելել էր երիտասարդ տարիները, ճամփորդել ամբողջ աշխարհում։ Այցելել աշխահի մեծ ու փոքր շատ քաղաքներ և ծանոթացել նրանց պատմությանը, մշակույթին։ Պարոնը դեռևս երիտասարդ տարիներից հետաքրքրված լինելով քաղաքականությամբ, համալսարանն ավարտելուն պես ներքաշվել էր քաղաքական կեղտոտ խաղերում։ Դրան զուգահեռ զբաղվել էր գրական գործունեությամբ և հրատարակել մի քանի անարժան գործեր։ Պարոնն ամուսնացել էր, երկու զավակ ուներ, Տիկինը չէր ամուսնացել, սակայն հասցրել էր մեկ զավակ էլ ինքն ունենալ և նրան մեծացնում էր միայնակ։

***

     Երեկոյան, երբ փողոցային լույսերն արդեն պիտանի էին ձյան խոշոր փաթիլներ տեսնելու համար, Պարոնը մտավ այն նույն հյուրանոցը, որտեղ ապրում էր Տիկինը։ Առանց վարանելու, անգամ առանց հարցուփորձի, միանգամից բարձրացավ 412-րդ սենյակ։ Թակեց դուռը և առանց սպասելու ներսից պատասխան ձայնի, դռան բռնակը ներքև հրելն ու աջ ոտքով առաջ քայլը մեկ արեց։

Շքեղ սենյակը լուսավորում էր անկյունում դրված լուսամփոփը, որի հարևանությամբ գտնվող հարմարավետ բազկաթոռին նստած էր Տիկինը, որն առանց զարմանալու մի կողմ դրեց ձեռքի գիրքը և հարցրեց․

• Ի՞նչու ես եկել։
• Հիշո՞ւմ ես, որ ասում էիր, որ ոտքերդ գլխիցդ առաջ են որոշում ինձ հետ քայլել։ Ինձ այստեղ են բերել ոտքերս։
• Իսկ ինչպե՞ս գտար ինձ,- զարմացած հարցրեց Տիկինը։
• Ես վստահում եմ ոտքերիս, նրանք ինձ միշտ սրտիս մոտ են տանում։

 

 

Վերջ