ԵՊՀ-ի հարյուրամյակի կապակցությամբ, ինչ խոսք, կա որոշակի ոգևորություն համալսարանականների՝ մասնավորապես ուսանողների շրջանում, ինչն ինքնին գովելի փաստ է։ Հարյուրամյակը՝ հնչող բարեմաղթանքների և շնորհավորական խոսքերի հետ մեկտեղ, քննադատական տեղին նկատառումները բարձրաձայնելու և բարձր ատյանների համար լսելի դարձնելու համար բավականին հարմար առիթ է։ Հարյուրամյակին վերաբերվող միջոցառումները համընկնում են արդեն նախկին ռեկտոր Արամ Սիմոնյանի հրաժարականի և ռեկտորի ժամանակավոր պաշտոնակատար՝ Գեղամ Գևորգյանի ընտրությունների գործընթացների հետ։ Այս երկու՝ ոչ միայն ԵՊՀ-ի, այլ նաև Հայաստանի Հանրապետության հետագա զարգացման համար կարևոր նշանակություն ունեցող իրադարձությունները նպաստեցին ՀՀ-ում քաղաքական, գիտական և հասարակական քննարկումներումների օրակարգում ԵՊՀ-ը առացքով հարցադրումների շառավղի մեծացմանը և համալսարանի վերաբերյալ տարատեսակ և բազմաբովանդակ գնահատականների հնչեցմանը։ Որպես ուսանող և իրեն համալսարանական համարող մեկը, որ քիչ թե շատ հետևել է այս ամբողջ ընթացքին, կարծում եմ՝ ավելի շատ խոսվում է համալսարանում կատարվող դրական անցուդարձերի քան բացասական երևույթների մասին, որոնք ի դեպ քիչ չեն։ Բացասական երևութների մեղավորներ փնտրելու կարիք չկա, եթե խոսքը վերաբերում է առօրյա դասընթացային պրոցեսին։ Հիմնականում մեղավոր են ուսանողները։ Իսկ այս պրոցեսը, ըստ էության, ամենակարևորն է․ պետք է կրթվի ուսանողը, կուրսը, երիտասարդությունը, սերունդը։ Այս շրջապտույտի անխաթար իրագործման համար, ըստ իս՝ մի ուսանողի, որն այդ շրջապտույտի հետ հարաբերվում է հենց ներսից, կարևորգույնն է գիտակից ուսանողի կամավորությունը առողջ դասապրոցեսի անցկացման գործին։ Սակայն, հաշվի առնելով դպրոցում առկա սկզբունքային խնդիրները, որոնք խթանում են ոչ գիտակից և իր հետագա ուսումնական, այնուհետև աշխատանքային ուղղու մասին տարական պատկերացումներ չունեցող ուսանողի մուտքը համալսարան, կարծում եմ՝ ԵՊՀ-ն ինքը պետք է նախաձեռնությունը վերցնի իր ձեռքը և օգտագործելով իր վարչական, ներքին ռեսուրսները, ցուցաբերի հայեցակարգային խստություն՝ չսահմանափակելով գիտական ազատությունը, բայց միևնույն ժամանակ յուրաքանչյուրին անխտիր ցույց տա իր տեղը, իրավունքները, լիազորությունները և պարտավորությունները։