Գայուշ Ասոյան – «Անվերնագիր»
Հիմա երբ դու չկաս, Ես վերջապես սովորել եմ ԽՈՍԵԼԸ, որովհետև քո կողքին էդ գրողի տարած լռությունը ավելի սիրուն էի խոսում։ Քեզնից հետո հրաժարվել եմ սենտիմենտալ, սրտաճմլիկ տեքստերով հրաժեշտ տալ, ու դադարել եմ գնացողի ճանապարհին գորգեր փռել, որ ոտքերը չցավեն, ու մի օր ետ գալու ցանկություն ունենա։ Հիմա, երբ չկաս, սովորել եմ դուռը շրխկացնել նրանց երեսին, ովքեր փորձում են ժամով մտնել իմ կյանք, որովհետև, երբ դու եկել էիր ես դիտավորյալ դուռը բաց էի թողել, որ թեկուզ ժամով, բայց մտնես։ Իրենց առաջ տան դուռն եմ փակել, քո առաջ սրտիս դուռն եմ բաց թողել։ Դու հիմա չկաս, ու ես այլևս պարտություններ սիրել չեմ կարողանում, որովհետև ես պարտվելով քեզ, հաղթում էի ուրիշներին, իսկ հիմա դադարել եմ մրցել, և անգամ ինձ հետ չեմ պատերազմում։ Դու չկաս ու արդեն քանի օր է գրիչս վայր եմ դրել, որովհետև նա այլևս քո մասին գրել չի ուզում, և թանանքն էլ դիտավորյալ վերջանում է, որ գլխիցս հանեմ այն մտքերը, որոնք քոնն էին ու որոնք դու անփույթի նման մոռացար ուղեղումս։ Ինձ թվում էր, եթե դու չլինես, ես էլ չեմ լինի, բայց արի ու տես, որ հիմա ավելի շատ կամ։ Տես, թե ինչքան շատ էիր ինձ խլում, և ինչքան շատ էիր ինձ վերջացնում իմ մեջ։ Դու քչով չբավարարեցիր ու չհասկացար, որ ես քիչ եմ, որ դու շատ լինես…որ գոնե լինես… Միգուցե գաս ու տեսնես, որ այլևս սուրճը դառը չեմ խմում, և ոչ էլ շաքարավազ եմ ավելացնում, ուղղակի սուրճս դադարում է քեզանով եփվել…դադարում է քո մասին եփվել։ Հիմա, երբ դու չկաս, ես զգում եմ լինելս ու գիտե՞ս, թքած, եթե այլևս իմ կյանք վերադարձող չլինի…. թքած, եթե վերադարձողս չլինես։ Տես, որ արդեն թքած վիճակ է ու սովորել եմ առավոտները առանց քո զանգի արթնանալ։ Վերջապես հեռախոսս էլ լռում քո մասին, և երևի սա վերջին գիրն է քո համար… երևի վերջինն է քեզանով, ու արդեն բառերս նույնպես լռում են քո մասին։ Վերջապես տես, որ լռում եմ քո մասին, ու հասկացիր, որ արդեն թքած վիճակ է։
