Գայուշ Ասոյան – «Քեզ ստեղծելու ու քո մասին այլևս չգրելու մասին…»
Ես գրել չգիտեմ,
Բայց իմ բառերի խորքում պահել եմ գոյությունդ,
Թեպետ իմ կյանքում քեզ վաղուց ժխտել եմ։
Ես իմ մեջ արարել եմ քեզ,
Ու հետո վերացրել եմ՝ երբեք
չվերականգնելու հույսով։
Ես քեզ նկարել եմ
Իմ ամենամեծ կտավներում,
Թեպետ նկարել այդպես էլ չկարողացա։
Քեզ ընդգծել եմ իմ կարդացած ամենալավ գրքերի տողերում,
Ու վերջում մոռացել եմ այդ տողերը։
Ամեն եկողի հետ, դու էլ ես եկել,
Ու հետո կորել ես իրենց ներսում,
Իսկ ես մոռացել եմ, թե ինչպես են
Փնտրում ու գտնում…
Ես դադարել եմ հայելու մեջ նայելով
Վարսերս հարդարել,
Որովհետև իմ մեջ քեզ եմ տեսնում,
Ու կուրանալ չեմ կարողանում։
Ես գրելն ու կարդալը (երևի) թողել եմ,
Որ կարողանամ քեզ հեշտ բաց թողնել։
Ցավոք քեզ վաղուց
Թաքցրել եմ բառերիս խորքերում։
Ախր լռելն էլ մի բան չէ
Ու լռելով, քեզ իմ ներսում չեմ լռեցնի,
Որովհետև ամեն լռության ժամանակ
Ես կրկնում եմ այն խոսքերը,
Որոնք իմն էին,
Ու որոնք դու այդպես էլ ինձ չտվեցիր։
Դու քեզ վաղուց մոռացել ես իմ մեջ,
Ու ինձ քո ներսից դեն ես շպրտել։
Մի օր դու կկարդաս ինձ
Ու կճանաչես քեզ
և դրանից հետո ես կդադարեմ գրել քո մասին։
