Ֆարիդա Մալխասյան – «Դաջվածքով աղջիկը»
Ավտոբուսում՝ ոտքը ոտքին գցած, մազերի շագանակագույն ջրվեժն ուսերին թափած, նստած էր երջանկությունը: Աչքերից նարնջագույն էր կաթում՝ մուգ նարնջագույն: Ականջակալներով էր: Երևի ռոք էր լսում. ռոքն է նարնջագույն բուրում:
Չէի ճանաչում նրան ու գուցե երբևէ չճանաչեի: Գուցե անգույն էր նրա լսածը:
Նրան չհանդիպած օրերիս արանքում գտել ու կորցրել էի երաժշտությունս բանաստեղծություն գրելու չափ չմտածված, բայց ոչ մի աղմուկ լռություն քամելու աստիճան չէր բոցավառել այն անփույթ գրամեքենան, որ սիրտ է կոչվում:
Եթե իրական է այդ գեղեցկությունը, թող դրամատիզմ այրի բոլոր խեղաթյուրված զգացումները: Իսկ այն իրական է, և ավելի բարձր, քան արևելքը, ավելի պայծառ, քան գարուն հագած փողոցները պատուհանից այն կողմ:
Հանկարծ նա պայուսակից թուղթ, մատիտ հանեց, փորձեց ինչ-որ բան նկարել:
Միայն այդ ժամանակ նկատեցի դաջվածքը: Ստորագրություն էր՝ ձախ ձեռքի դաստակին՝ ինքնավստահ ու կյանքի հանդեպ կոնկրետ մոտեցումով մարդու ստորագրություն: Նրա մասին կարելի էր բալլադ հորինել ու փառաբանել երկար փեշերով ծեր գնչուհիներին անծանոթ մեկի գոյությունը մի տեղ, որի ստորագրությունն անմահացել էր երջանկության ձեռքին: Իսկ երբ բալլադի վերջում բոլոր հերոսներին կփոխեին ժամանակը, հեռավորությունն ու ձգողության ուժը, նա կմնար այնպիսին, որ ի՛նքը փոխեր ժամանակը, հեռավորությունն ու ձգողության ուժերը: Որքա՜ն չճանաչված ու չգրված ճակատագրեր կային այդ դաջվածքում: Որքա՜ն աշուն էր ամփոփվել այն ստորագրված հավերժությունում, որ գունաներկ է կոչվում: Քանի՜ հատորով կտպագրվեր իմ «Դաջվածքով աղջիկը» վիպակը, եթե ճանաչեի՜ նրան: Ու քանի՜ տպագրություն անստորագիր կմնար, եթե ինչ-որ մեկի սիրելի երաժշտությունը նարնջագույն ռոքը չլիներ:
Թող հիմա դռները բացվեն, ու դաջվածքով մեկն ինձ ասի, որ անզոր են ականջակալները: Միևնույն է՝ ես սիրում եմ ռոքը:
