Էրիկ Եղինյան – «Մտքերի հեղեղման մեջ»
Պատկերացրու որ դու կանգնած ես ջրվեժի տակ: Ալիքները իջնում են քո գլխին և ուսերին ու ոտքերդ գցում գետնին:
Բայց հաճախ ջրի ուժը չափազանց ավելի շատ է,որը ցավեցնում է քո մարմինը։Դե կցանկանաս որ դա դադարի ու էլ չսկսվի։
Հանկարծ դու մի փոքր թեքում ես քո մարմինը ՝ հուսալով, որ քո վրա ընկած ջրի ալիքները ուրիշ կողմ կգնան և կհանգստանաս մի փոքր։Դե դա անում ես և մի պահ ցավը թուլանում է: Բայց հետո ջրի ամբողջ ուժը կրկին գտնում է քեզ,գալիս է դեպի քեզ ,բայց այս անգամ ավելի ուժեղ,ու քեզ պատկերացնում ես թակարդի մեջ։
Հիմա պատկերացրու , որ մի օր, առանց որևէ պատճառի,կարող ես մտածել,որ դեպի հետ քայլ կանես ջրվեժից:
Բայց գաղափար չունեիր, որ քո հետևում տեղ կա, ժայռի մեջ կտրված քարանձավ, որը հեշտությամբ տեղավորվում է քո չափսով: Հանգստությունը, որը զգում ես, հսկայական է:Քո մարմինը հանգիստ է զգում:Արդեն տեղավորված՝տաք ,հարմարավետ ես զգում քեզ։
Մենք մեր կյանքը անցնում ենք մտքերի հեղեղման մեջ՝ընկղմված ՝ տեղյակ չլինելով, որ գիտակցության մեկ այլ հարթություն մեզ հասանելի է: Դա մի այնպիսի հարթություն է, որում մենք ինքներս մեզ ճանաչում ենք որպես մտածողներից այլ բան: Վերադառնալով մեկ քայլ ՝ մենք դառնում ենք մեր մտքերի ականատեսը: Մեր կյանքում կատարած միլիոնավոր քայլերից, այս նուրբ, բայց արմատական քայլը կարող է լինել ամենակարևորը, քանի որ դա հանգեցնում է խաղաղության խորքային զգացման:
Մենք չենք կարող մեր ճանապարհը մտածել այս վկային հարթության մեջ: Դա միայն ծագում է այն ժամանակ, երբ միտքը ընկնում է ՝ թփերի մեջ նապաստակի պես նետվելով, երբ ափերը պարզ են: Մտքերը, որոնք խնդրեցին մեր ուշադրությունը, հետզհետե նահանջվում են մեր կայուն վկաների հայացքի ներկայությամբ: Այս փոխակերպիչ պահին մենք հետ ենք կանգնում մտքի հոսքից դեպի մեր իրազեկման դաժան տարածք:
Այս տարածությունն այնքան խորհրդավոր չէ, որքան թվում էր: Մի՞թե մենք բոլորս չենք զգացել պահեր, երբ մենք ականատես ենք եղել այն մտքերին, որոնք հոսում են մեր մտքում, առանց քաշվելու նրանց ընթացքին:
Երբևէ վիճե՞լ ես ինչ-որ մեկի հետ և զերծ մնացել քո մտքում հայտնված վիրավորական միտք արտահայտելուց: Ինչպե՞ս կարողացար ընկալել այդ միտքը: Դա լուսավորված էր քո տեղեկացվածության լույսի ներքո:Երբևէ նստել ես ինքնաթիռ,նստելուց րոպեներ առաջ ՝ վախենալով, որ այն կործանվելու է, և որ այլևս չես տեսնի քո սիրելիներին: Ի՞նչն է քեզ խանգարում քո ամրագոտին կապել և հանգիստ նստել։Պատճառն այն է , որ դու տարակուսանք ես մտցրել քո ենթագիտակցության մեջ։
Մեկ ակնթարթային պահ պահելու համար այս տարածքում պետք է նկատել, որ մտքի տարածքը սահմանափակ է, որ այն հեշտությամբ պարունակվում է մեր տեղեկացվածության ավելի մեծ տարածության մեջ: Խորաթափանցության այս փայլը մեզ արթնացնելու է դեպի նոր ինքնություն: Դիտարկելով միտքը ՝ մենք ծնվում ենք որպես դրա վկա:
Եթե մենք ցանկանում ենք ավելի շատ ապրել, քան չմեղմել այս վառ կենսաչափության մեջ, ապա մենք պետք է ավելին անենք, քան պարզապես փոխենք մեր մտածելակերպը. մենք պետք է փոխենք մեր հարաբերությունները մտքի հետ: Մենք պետք է դառնանք նրա մշտապես վկա `խուսափելու համար նրա անընդհատ հանցակից լինելուց: Օգտակար մի պահ, իսկ հաջորդը `այլասերված, միտքը նման է խանդոտ երեխայի, որը պահանջում է մեր մշտական ուշադրությունը:
Ինչպես կարծում է ականատեսը, մենք դրա տերն ենք: Մենք կարող ենք այն կանչել, եթե ցանկանում ենք, թխել տորթ կամ բաժանել ատոմ և ազատել այն, այն դեպքում, երբ այն անգիտակցաբար է երևում: Բայց մտածելու համար այս հարմարավետ հարաբերությունների համար, մենք պետք է այն մշտապես պահենք մեր տեսարժան վայրերում: Սա կվերցնի մեր ունակ էներգիայի յուրաքանչյուր ունցիա, և սկզբում նույնիսկ դա բավարար չի լինի: Մենք արդեն մտածել են ծառայի համար այնքան ժամանակ, որ մենք շարունակելու ենք հնազանդվել դրան:
Բայց ժամանակի ընթացքում մեր հանդուրժողականությունը մտքի ձեռքով տառապելու համար կնվազի: Հաճույքն այլևս արժանի չի լինի ցավի: Եվ այն մեկուսացված պահերը, երբ մենք կանդրադառնանք մեր մտքի գործընթացը վարող շղթաներն ու խոզանակները, կսկսեն աստղերի պես միանալ համաստեղության մեջ: Երբ մենք քայլ առ քայլ ու հետ կանգննենք մտքի ոլորտից, դա կտեսնենք ամբողջությամբ և կիմանանք, որ գոյություն ունենք նրա սահմաններից այն կողմ:
