Տխուր աշուն է,տերևներն անգամ տխուր են պոկվում հաստաբուն ծառի բարակ ճյուղերից։
Ամենուր ողբ է,ամենուր թախիծ։
Տղաներն այն խենթ ընկնում են դաշտում
Ու ետ չեն դառնում…
Տղաներն ուրախ,աչքերում իրենց
Հավերժ կարոտի նշույլ են դաջում,
Իրենց ափերով ընկերոջ դին են ինչ-որ տեղ թաղում…
Տղաներն անհոգ,որ իրենց մտքից քուն բառը հանում,ու մի ողջ ազգի քունը պաշտպանում,
Որ իրենց մանկան ժպիտի համար,
Իրենց ժպիտը դեպ երկինք տարան։
Տղաներն անվախ,ովքեր իրենց վաղ երազանքները դաջեցին հողին ու տուն չդարձան…
Տղաները քաջ,որ ՀԵՐՈՍ դարձան։
Իսկ հայրենիքը,գրկեց Զինվորին
Գրկեց՝չպահեց,ուղարկեց երկինք։
Իսկ Հայրենիքը…
Քաոս է դարձել՝ ձեր արյան գնով պահված երկիրը։
Ամենուր սև է,ամենուր վրեժ,լաց,ողբ ու ցասում։
Առաջվանը չէ հերոսի մայրը
Մի ակնթարթում սպիտակին տված այն սև վարսերը,ա՜խ էլ նույնը չէ նրա ժպիտը
Որդուն մինուճար դրել է հողը։
Ողբ է…ողջ ազգը սևով է ներկված,
Ողբ է…ողջ ազգը վրեժով լցված։
*
Ա՜խ, վայրագ շներ
Դու՛ք,որ արյամբ եք պատել ձեր ազգը
Դու՛ք,որ ջրի տեղ արյունն եք խմել
Մի ամբողջ ազգի…
Բայց,չմոռանաք,թե Հայը ով է,
Թե անգամ հողին հավասարեցնեք վանքերը մեր հին
Հողերի տակից հավատքի մոմը մեզ լույսեր կտա։
Հայը խավարում ապրել չի սիրում։
*
Լսե՛ք,Մենք հայ ենք,
Իմ նախահայրը Բելին սպանել է,
Իսկ Զանգեզուրը Նժդեհն է պահել։
Արան չի տարվել Շամիրամներով
Իր Նվարդին է նա միայն սիրել։
Լսե՛ք,մենք հայ ենք։
Մենք կյանքի գնով կյանքեր ենք տալիս,
Կարմիր արյամբ էլ կապույտ երկինք ենք նկարում օդում։
Մենք հայ ենք,հին ենք,մենք Տիգրան Մեծի սերունդն ենք։
Լռե՛ք։