Սեպտեմբեր ամսի 17-րդ օրն էր ։ Արդեն 17 օր շարունակ վայելում էի աշնանային մելամաղձությունը ։ Նստում էի սիրելի ծառի տակ ու ընկղմվելով մեռած տերևների մեջ , մտածում էի ինձ հուզող հարցերի մասին ։ Այս անգամ ինձ մի այնպիսի հարց էր տանջում , որը իր բնույթով անհասկանալի ու տարօրինակ էր …

Մտածում էի զգացմունքներիս մասին , որոնք համառորեն արդեն հինգ ու կես տարի ինձ դարձրել էին մի խելագար , որը պատրաստ էր հանուն այդ զգացմունքների տիրոջը մեռնել ամենադաժան մահով , միային թե մի փոքր արժանանար նրա ուշադրությանը , բայց ամեն բան ապարդյուն էր , նա անդրդվելի էր . նրա հոգին ուրիշն էր սողոսկել արդեն , գրավելով այն տեղը , որի մասին երազում էի հինգ ու կես տարի շարունակ …
Հա՛ , ինչ-որ գրողի տարած հարցի մասին էի խոսում ։ Այս ամենից հետո ինքս ինձ հարցնում եմ ,- արդյո՞ք ժամկետն անց չեն զգացմունքներս ։ <<Օ՛ , ո՛չ , այս ի՛նչ եմ խոսում , ինչպե՞ս կարող են զգացմունքները ժամկետն անց լինել>> ,- մտածում էի ես՝ համոզելով ինքս ինձ ։
Վերջապես որոշեցի չզբաղվել ինքնախաբեությամբ և ազատություն տալ մտքերիս , սահմաններ չդնել նրանց դիմաց , թողնել , որ հասնեն ուր որ հոգիս է ուզում և բերեն հարցիս պատասխանը ։
Զգացմունքներիս ժամկետն անց լինելու ապացույցը նրա վնասակարությունն էր ։ Չէ՞ որ ասել էի ՝ խելագարվում եմ , մեռնում… խանութում ապօրինի պահված ժամկետն անց թթվասերի նման իմ զգացմունքներն էլ թունավոր էին ՝ վտանգավոր կյանքի համար ։
Որոշեցի չմեռնել ու չթողնել , որ ջինջ զգացմունքներս վերածվեն թույնի , դառնան կործանումս…
Հաջորդ րոպեին դուրս ելա տերևների միջից և գնացի նոր թթվասեր գնելու ։

Աղբյուր՝ facebook.com