Քրիստինե Նալբանդյան – «Մտորումներ»

---

Լալիս էի ես:

Արցունքներս հորդ,

Առանց ամոթի

Դուրս էին հեղվում,

Ծորում այտերից

ՈՒ ճամփա տալիս

Նոր արցունքների,

Որ թափվում էին

Իմ ուռած աչքերից:

Լալիս էի ես:

ՈՒ չէի նկատում

Իմ արտասվելը,

ՈՒ չէի ամաչում

Իմ արցունքներից,

Լոկ ընկալում էի

Իմ մենանալը

Ու խենթանում էի

Անճարությունից:

Լալիս էր սիրտս:

Չնկատելով

Շուրջը ոչ մեկի

Իր ողբն էր անում

Արդեն կոտրված,

Նայում էր ուղիղ,

Նայում մեկուսի,

Ախ հասկանում էր

Նա կատարվածը:

Լալիս էի ես:

Ու դեռ չգիտեի,

Որ ամիսներով

Չի դադարելու

Իմ դառը լացը,

Բայց հասկանում էի,

Որ ոչ մի գնով

Էլ ետ չի գալու

Իմ կորցրածը…

---