Քրիստինե Նալբանդյան – «Չգիտեիր…»

Չգիտեիր ու չէիր պատկերացնում, որ այսքան ցավոտ է ՍԵՐԸ` իսկական ու մաքուր սերը…
Ցավոտ է, երբ ուշ ես հասկանում, որ դա հենց այդ սերն է ու դաժան է, երբ դա հասկանում ես էն պահին, երբ գրեթե կորցնում ես նրան` այն միակին, ում մեջ գտել ես այն ամենն` ինչ փնտրել ես այսքան երկար..
Դու մերժում էիր նրա նվիրած աստղերը, չիմանալով, որ լուսինն է պատրաստվում նվիրել քեզ…
Դու քեզ ոչ մեկ էիր զգում, երբ նայում էիր նրա` սիրահար աչքերին ու խաբում, չիմանալով, որ նա տանջվում է: Տանջվում է, որովհետև սիրում է…
Առաջ դու չէիր հասկանում դա, բայց հիմա դու զգում ես այն` ինչ ինքը, որովհետև սիրում ես այնպես, ինչպես ինքը…
Չգիտեիր` իմացար…