Բիայնա Հովհաննիսյան – «Անվերնագիր»

Ասում են՝ մի օր խիղճը որոշել,
Ու ծպտյալ տեսքով աշխարհն է շրջել,
Չափ ու ձև արել, խորհել, մտորել,
Հոգիներն անգամ մարդկանց այցելել։

Իսկ ո՞վ է չափն ու ձևը սահմանել,
Ո՞վ է խղճի հետ պայքարել, կռվել,
Թե անգամ հաղթել՝ խիղճն է իր թաղել,
Իսկ եթե պարտվել՝ հոգով է թաղվել։

Խղճո՞վ չեն անեղծ հոգիներ գերում,
Խղճո՞վ չեն անվերջ աշխարհը շրջում,
Խղճո՞վ չեն անգամ չափը որոշում,
Իսկ հետո չա՜փը, չա՛փը մոռանում։

Լռում են, քանի դեռ չեն հագենում,
Քանի դեռ շահին ընկեր են լինում,
Խիղճն է, որ հոգու զգեստն է կրում,
Ո՞վ է մերկ հոգով ճանապարհ գնում։

Իսկ գուցե ես չե՞մ հանկարծ նկատում,
Որ գահին անգամ շահով են հասնում,
Չե՛մ ուզում ծախվեմ ու ծախված լինեմ,
Թե հոգիս պետք է ինքս մերկացնեմ։

Թե անգամ հոգուս դռներն էլ թակեն,
Ու խիղճս ինձնից ետ առնել ուզեն,
Ի՛նքս իմ համար հանդերձ կկարեմ
Ու իմ մերկ հոգին խղճո՛վ կփակեմ։

Մի՛ փորձեք հանկարծ խիղճը վաճառել,
Մի՛ փորձեք անգամ ձևաչափ դարձնել,
Թե չափից փոքր֊ինչ առավել կտրեք,
Մերկացած հոգով ինչպե՞ս կքայլեք։

Չէ՞, որ խղճի մեջ չափն է կարևոր,
Չե՞, որ չափի մեջ՝գինը զորավոր,
Ինչպես հանդերձին ձև է հարկավոր,
Այդպես էլ հոգուն՝զգեստ արժեքավոր։

Դե եկեք հոգու մի զգեստ կարենք,
Գեղեցիկ ձևե՜նք, չափե՜նք ու կտրենք,
Ու չա՜փն անգամ եկեք համաչափ ընտրենք,
Որ հանկարծ չասենք, թե հանդերձ չունենք։