Աշոտ Ստեփանյան – «Երեկո»

Երեկո: 9:10
Ժամացույցը կախված է գլխիս վերևում, առաստաղը սեղմում է, պատուհաններս փակել եմ, որ դրսի աղմուկը չլսեմ: Մեկ, երկու, երեք, չորս, հինգ, ժամացույցի սլաքների հետ հավասար հաշվում եմ, աղմուկ չկա, բայց տան անաղմուկ վիճակը ավելի ցավոտ է, քան…մեկ, երկու, երեք։

Ուղղահայաց պառկել եմ, մարմինս կպցրել իրար, ցուրտ է, գիշեր է, բայց դրսում արև է, ներքևի հարևանը գործ է անում, վերևինը՝ սեքսով զբաղվում: Աղմուկները գալիս են, հասնում դիմացս ու դառնում պատկեր. ես տեսնում եմ, թե ինչպես է կնոջ դեմքը հաճույքից գահավիժում…

Շոգ է, ցուրտ է, մերկ եմ, շոր չունեմ, ունեմ բայց հեռու է, դարակի մեջ, գլխի վայր կախված, տանը մութ է, դրսում՝ լույս, բայց երեկոն խեղդում է դրսից ծնված մարդածին լույսերով: Աստղերին նայել չեմ կարողանում , անիծում եմ մարդկանց, սեքսը, Եվային, անիծում եմ աստծուն։
Ձայներ. աշխատանքի էի, կանգնած նայում էի տղամարդկանց և կանանց զուգարաններին, որոնք առանձնացված են: Մտա կանանց զուգարան, աղմուկներ, ետ դարձա՝ տղամարդկանց, նորից հաչոցներ։ Աշխատանքային սեղանի վրա սառած թեյ է դրված, տաքացնեմ, մերկ եմ, սառած խմեմ, որ մարմինս կուլ տա հոգուս հանդեպ դաժանությունը, սիրտս խառնում է, ուզում եմ փսխել, նայում եմ ծաղկին, մեջը հարմար է, կարելի է սկսել, մեջիցս հանել, կուլ տվածս բառերը:

Փողոցում եմ, անցնում են կարմիր լույսի տակով, ժամանակ չունեմ սպասել 90 վայրկյան, ցուրտ է, ես դեռ մերկ եմ: Ահա Թումանյան փողոցը, Աբովյան, գրատուն, գիրք եմ կարդում ամբողջովին մերկ, ներսում մարդիկ են, գրքերի ներսում էլ են մարդիկ: Գրատունը որբանոց է. մեկ, երկու, երեք, չորս, պատիս ժամը ուզում եմ ընկնի գլխիս, վերադառնանք գրատուն. ձեռքումս որբ գիրք է, անունն էլ «Որբանոց»: Որբ գիրքը կապ չունի որբերի հետ, թերթում եմ, տառեր չկան, աաաա, հասկացա, երբ ինքդ որբ ես, չես կարող տեսնել, սկզբնական ընտանիքի մասին պատմությունը, գրքի էջերը տնքալով թերթվում էին, մատներս սեղմվում էին նրանց թվերի մեջ, ես տառերը մոռացել եմ, թվերն եմ հիշում:
Քայլում եմ փողոցով, գրքի սպիտակ էջերում ինձ եմ ման գալիս ու ամենատարօրինակը, որ գտնում եմ, մեկ, երկու, երեք, չորս, Սայաթ֊Նովա, Խանջյան, աչքերս գրքի մեջ, երրորդ աչքս անցորդների վրա, քայլում եմ կարմիր լուսակիրների տակով, կարմիրը միշտ եմ սիրել, իմ ներսում ամբողջը կարմիր է, գիրքը ամբողջովին կարմրով է գրված, փողոցները կարմիր են, կերածներս կարմիր, հոգիներս կարմիր, մերկ մարմինս կարմիր է, արյունը դուրս է եկել ու ծորում է գետնին: Ուր հասա, հա, Խանջյան, ուղիղ իջնում եմ դատարկ փողոցներով, թե գրքի հետ եմ խառնել, կանգնել եմ փողոցի մեջտեղում, մեքենա չկա, լուսակիրը մեկ կարմիր, մեկ կանաչ է վառվում, աչքերս գրքից հետևում է շողքին, իմ շողքն է, նա միշտ մերկ է, տանը, դրսում, փողոցում…Բարև Վաղիկ ձյա, անպատասխան, Բարև Լյուդա ջան, անպատասխան։ Բարև, էլ ոչ ոքին չեմ բարևում, բարձրանում եմ տուն, ցուրտ է, սառնարանը միացրել եմ, որ սառի տունը, վաղը նորից կարթնանամ, եթե քնեմ։ Կգնամ փողոցներով շողքիս հետևից, շողքս ինձանից առաջ է միշտ ընկնում, համբուրվում ուրիշ շողքերի հետ:

Տան դիմաց կանգնած եմ, մարդ չկա, գիրքը ձեռքս, իմ տո՞ւնն է, չէ շատ եմ եկել, մի հարկ շատ եմ բարձրացել, պատերով եմ քայլում, աստիճանները շատ մեծ են, որպեսզի տեղավորվեմ նրանց մեջ, հասա, բացեք, մարդ չկա, մա՞, գրքի դատարկ էջերի մեջ է, պա՞, գրքի հակառակ կողմից է՝ գլխիվայր ընկած, գրված է խմբագիր, ո՞վ ես, պա՞, դու ես, ո՞ւր էիր, գրքի մեջ քեզ եմ ման գալիս, չկաս, բացիր դուռը, ես եմ, գրքի հերոսը, պա՞, էլի գնացել ես սիգարետ առնելու, կուզե՞ս ես բերեմ, որ մի քիչ մեծ լինեի կբերեի…
Դուռը վերևից բացում եմ, բանալին միշտ թողնում եմ դռան վրա, մարդ ես՝ պապան եկավ ու ես տանը չեմ, պա՞, էլի չես եկել, խռռացնում է, գիրք եմ բերել քո մասին, դատարկ էջերով, ամբողջ պատմությունը էնքան նման է մեզ, նայիր, բաց, շոշափիր, պա՞, էլի սիգարետ ես ծխում ու ասում ես կթարգեմ, հլը էն մեր սիրած երգը միացրու, լսեմ, հաա, ճիշտ է մենք սիրած երգ չունենք, բոլոր երգերը հետդ ես տարել, ինչ֊որ անօրինական սիգարետի մոլորակ։
Կարդում եմ դատարկ էջերը, արդեն ամեն ինչ հասկանում եմ, գիտեմ, որ հոգնել էիր ինձանից դեռ չծնված: Երեխաները միամիտ են գալիս էս աշխարհ, թանաքը մոր արգանդից վերցնելով, գիտե՞ս, մաման եկել է հետևիցդ, մի օր ասեց՝ գնում եմ հորդ հետևից, սիգարետ առնելու, գնաց, հիմա քո մոտ է, իրար հետ թոքերդ եք մաշում, կամ արդեն մաշել եք, արյուն եք թքում, թքեք մի երկու կաթիլ գրչիս վրա, որ կարողանամ գրել, թե չէ էս որբերի մասին գիրքը ինձ հեչ դուր չի գալիս։
Տանը հով է, լույսի գումարը չեմ մուծել, զգում եմ ինձ էն ցուրտումութ տարիների միայնակ զավակ, ով էդքան էլ չի տխրել, որ լույս չունի, շորերիս վրայից սիգարետի հոտ է գալիս, քո ու մորս դեմքն եմ աղոտ շոշափում, բանալին թողել եմ դռան վրա, հետներդ գալուց ինձ շոկոլադ կբերեք, կամ՝ սիգարետ, ուզում եմ ծխեմ ձեր հետ, խաղամ թոքերիս արյան հետ, ուզում եմ մոխրամանը լցվի, բուրգ դառնա, թոքերս սևանաՆ… Նայի՛ր, պարան եմ կապել տան մեջտեղից, էնքան մռայլ տուն է, որ ճանճերը անգամ չեն մտնում, ժամանակին էնքան եք ծխել, որ ամբողջ գերդաստանին սպանել եք։ Սիգարետը ստեղծված է նրա համար, որ սպանեք ձեզ ժամանակից շուտ, կամ գնաք հետևից ու ծուխի պես կորեք տարածքիցս, երևի ծխելով եք ինձ ծնել, կամ բերանս մի սիգարետ եք դրել ու ասել. «Ծխելով ծնվի, որ ծխելով մեռնես»:
Պարանը օրորվում է, ես փակում եմ դատարկ գիրքը, ամբողջ գիրքը ընտանիքի մասին էր… աթոռ, օճառ, որ սղլիկ լինի, սիգարետ, բերան, աթոռ, սիգարետ, վիզ, բերան, ծուխ, դուրս եկավ, աթոռ, կանգնեցի, սիգարետ վիզ, բերան, ծուխ, դուրս եկավ, աթոռ, կանգնեցի, սիգարետ, ես եմ, մա, եկել եմ, սիգարետ եմ բերել, որ չգնաք, թոքեր, վիզ, դատարկ գիրք, ծուխ, աթոռ, սիգարետ, պարան, թոքեր, մեկ, երկու, երեք, չորս, հիիիիիիիինգ, ծուխ, ժամը կանգնեց, երեկո: 9:30…

 

Աղբյուր՝  Facebook.com