Արտյոմ Օհանյան – «Անվերնագիր»
-ինքներդ ձեզ հարցրե՞լ եք,
թե ինչու են մարդիկ հենց գիշերը տխրում…
դա այնքան պարզ է, գիշերը դու հասկանում ես,
որ մենակ ես,
քո կողքին այդ պահին ոչ մեկը չի լինում, և դու կարիք չես ունենում ժպտալու,
որովհետև կտեսնես թուլությունդ, և ամենավատն այն է,
որ հենց այդ պահին դու հիշում ես այն ամենը, ինչն ամենաշատն ես ուզում մոռանալ…
խոսքերը, որ մխրճված էին քո սրտում, հիմա արթնացել են…
իսկ բառերը… բառերը… զգայարաններ չունեն:
փակիր բառարանը:
վիճակդ անուն ունի, հիմարություն,
դու բառեր ես ման գալիս, որ արժեզրկես, խմբավորես…
գույները երանգներ չունեն,
դու բոլորին ընդհանրացնում ես:
փակեք բառարանները,
բացատրություններ չկան:
մարդիկ քնում են, ու երազներում էլ տեսնում լուսավորը,
իսկ երբ մարդկանց լքում են, կոտրում, ցավեցնում…
նրանք ստիպված են լինում ցերեկվա լույսի տակ ձևացնել, թե երջանիկ են,
որ նորից ու նորից չկոտրվեն,
իսկ արդեն մթության մեջ նրանք ազատություն են տալիս իրենց հույզերին, լաց լինում, հիշում, տառապում…
-ի՞նչ պատահեց քեզ:
-ոչինչ…
-ինչպես ոչինչ, դու լաց ես լինում:
-ոչ, գիշեր է մոտենում
