Զրուցակիցս դիմանկարիչ Արսեն Պետրոսյանն է։

1.Ո՞ր տարիքից զգացիք, որ ունեք նկարչի տաղանդ։

Նկարել սկսել եմ մանկուց, արդեն գրեթե 28 տարեկան եմ ու նկարում եմ այն տարիքից, ինչքան ինձ հիշում եմ։

2.Ամեն նկարիչ յուրովի է մեկնաբանում իրեն, որպես նկարիչ ինչպե՞ս կբնորոշեք Ձեզ։

Նկարիչ, կամ առավել ևս արվեստագետ ինձ չեմ համարում, ուղղակի հոբբիս ժամանակի ընթացքում դարձավ կյանքիս անբաժանելի մասը, առանց որի ես թերի եմ և՛ հոգեպես և՛ ինչու չէ, նաև նյութապես։

3.Ձեր ոգեշնչման աղբյուրը, այսպես ասած մուսսան ո՞վ կամ ի՞նչն է։

Ըստ տրամադրության։ Ինձ ոգեշնչում է այն ամենը, ինչից ես, փառք Աստծո, կարողանում եմ զարմանալ։ Սիրում եմ զարմանալ ու նաև տաղանդավոր,յուրահատուկ մարդկանց։

4.Հիշու՞մ եք Ձեր առաջին նկարը։

Իհարկե՝ դեղին ճուտիկ էր, որը ես մինչև օրս փնտրում եմ նույն տեղում, որտեղ պահում էի, այն հուսով, որ կգտնեմ, բայց համոզված, որ այնտեղ չէ։

5.Լինու՞մ է այնպես, որ նկարելիս կերտեք հոգեվիճակ։

Չեմ հիշում՝ երբ եմ վերջին անգամ հոգեվիճակ կերտել գործերումս, երևի էն պատճառով, որ չեմ ուզում ի ցույց դնել հոգեվիճակ կոչվածը։ Բոլոր դեպքերում այն գործերը, որոնք ես ստեղծում եմ հիմա, զուրկ են հոգեվիճակից։ Պարզ է մի բան՝ անում եմ դա սիրով ու ամենայն նվիրումով։

6.Արսե՛ն, մեր օրերում շատ է խոսվում այն մասին, որ հասարակությունը հեռացել է արվեստից։ Համամի՞տ եք սրա հետ։

Նայած,թե հասարակությունն արվեստ ասելով ինչ է հասկանում։ Մենք տարբեր մարդիկ ենք, արվեստի ընկալումը յուրովի է ամենքի համար։ Մեկի համար արվեստ է անհասկանալի շտրիխներով գործը, որի մեջ կա կյանք, մյուսի համար արվեստ է կյանքը՝ իր անհասկանալի շտրիխներով ու բովանդակությամբ։
Բայց իմ շրջապատում արվեստասեր ու արվեստագետ մարդիկ շատ կան՝ հետևաբար համաձայնել այդ կարծիքին, չեմ կարող։

7.Ըստ Ձեզ՝ ինչպիսի՞ խնդիրներ ունեն մերօրյա արվեստագետները։

Թող կոպիտ չհնչի,բայց կհամարձակվեմ ասել,որ մատնված են անուշադրության։ Կարծիքս ունի իր հիմքերը, որի մասին չեմ բարձրաձայնի։

8.Ի՞նչ եք կարծում, յուրաքանչյուր արվեստագետ պե՞տք է ունենա իր ձեռագիրը։

Դա չգրված օրենք է։ Ոչ թե պիտի կամ չպիտի ունենա, այլ ունի։ Ստեղծագործական կյանքի վաղ շրջանից արվեստագետի, անգամ արհեստավորի մոտ ինքնըստինքյան ծնվում ու զարգանում է ձեռագիրը, լինի նկարիչ, երգահան, հյուսն թե ճարտարապետ։

9.Իսկ կա՞ այնպիսի նկարիչ, որը կարելի է ասել Ձեր իդեալն է։

Հիանում եմ Վերածննդի դարաշրջանի վարպետներով, որովհետև ինձ ավելի հոգեհարազատ է հենց այն ձեռագիրը, որը անզեն աչքով տեսանելի է Դա Վինչիի, Ռաֆայելի, Միքելանջելոյի, Տիցիանի ու շատ շատերի մոտ։

10.Վերջում խոսենք գույներից, ո՞ր գույներն են գրեթե կամ միշտ առկա Ձեր գործերում։

Ելնելով այն փաստից, որ հիմնականում նկարում եմ դիմանկարներ, գերակշռողը մաշկի գույներն ու երանգներն են, եթե մատիտների լեզվով խոսենք՝ seashell pink, putty beige, clay rose և այլն,

Իսկ ո՞րն է հոգեհարազատ Ձեզ, եթե հաշվի չառնենք դիմանկարները։
Կանաչն ու մանուշակագույնը։