Արմեն Թադևոսյան – «Միգուցե ուշացա»

…անհանգիստ եմ,
սիրտս տեղում շարժ է տալիս,
երևի ուշացել եմ,
մնացել նստած
ինչ-որ պահի լուռ սպասելիս։

հիշեցնող չկա.
մենակ նստած եմ,
լռելով լռությունն եմ վայելում,
լռության մեջ ինձ եմ փնտրում.
միգուցե՞ գտնեմ…

միգուցե գա պահը,
ու էլ չսպասեմ,
հասնի այն ինձ մոտ,
ես չնկատեմ,
եթե ես խոսեմ։

միգուցե նայեմ
սլացող գնացքին,
հուր մայրամուտին,
բայց եթե ցնորվեմ,
չէ՛, աչքերս փակեմ։

երևի քայլեմ
առանց մտածելու,
գլուխս կախեմ,
ափսո՜ս, երևի
մտածելը դադարեմ։

միգուցե պահն է,
որ ես զուտ շնչեմ,
ներսս ես մաքրեմ,
բայց օդը կեղտոտ է.
ես կթունավորվեմ։

միգուցե լռեմ,
ձայները որսամ,
ծանոթ-անծանոթ,
ձգող ու վանող,
աղմուկով լսվող։

իսկ եթե լռեմ,
երազով ընկնեմ,
մտքերով քայլեմ
ու ես մոռանամ,
որ պիտի շարժվեմ…
—
արդեն գնացքն էլ սլացավ,
արևն էլ լուռ մայր մտավ,
բայց ես սպասում եմ,
ինչի՞ն, չգիտեմ,
դե ինչ-որ պահի։

երևի կգա,
ի՞նչը չգիտեմ,
կգա, կհանի,
սիրտս կտանի,
ու՞ր, կլռեմ։

երևի միգուցե
ես լուռ մտածեմ,
ուշացած սպասեմ
մի նոր գնացքի,
բացվող արևի…