Արմեն Թադևոսյան (Չարի Թեո) – «Տալի՛թա, կու՛մի/ Մաս 2»
Առաջին հատվածը` «Նոր մուտքը հին մուտքով»։
___________
Նորից նստել էր մենակ։ Բայց դասարանում ոչ ոք չկար. դասամիջոց էր։ Որտե՞ղ դպրոցում։ Իսկ նրա ներսու՞մ։ Աղմկոտ մի դաս։ Պետք էր անվերջ շարժման ու խառնաշփոթի մեջ առնել դադար։ Պետք էր մտածել։ Բայց կարո՞ղ էր։ Չէր էլ փորձում։
Միայն շարժվում էր։ Ձա՜խ, ա՛ջ, ձա՜խ, ա՛ջ։ Բայց մնում էր տեղում։ Սրտի տատանումները այնքան էին դարձել անկանոն, որ անկանոնությունն իսկ դարձել էր կանոնավոր։
Դա շարժում էր դադարի վիճակում, ինչպիսին լինում է ճոճանակի դեպքում։ Ինչ-որ մեկի հարկադրանքի արդյունքում ճոճանակը իր կայուն դիրքից շեղվում է ու երկար տատանվում։ Ձա՜խ, ա՛ջ, ձա՜խ, ա՛ջ։ Մարդու սիրտն էլ, ինչպես այս աղջկանը, ճոճանակ է, որ մեկ ուրիշի հաճույքի կամ հարկադրանքի արդյունքում սկսում է շարժվել այնքան ու այնպես, որ քաոսը նորմալ է դառնում, որ քիչ առաջվա կայուն դիրքը արդեն երազանք է համարվում։ Մեկ էլ հո՛պ։ Գալիս է մեկը ու կանգնեցնում ճոճանակը այն ավելի ուժեղ շարժելու նպատակով. ավելի ուժեղ փոթորիկ է սպասվում.
«Շատ հեռվից չգամ, դպրոցում խոսում են, որ մայրդ անբարոյական է» ,- ասում էր առավոտյան նրա հետ դպրոց եկած ընկերուհին։ Միակը։ Միակը դպրոցում, որ բարևել էր նրան ,- «ավելի սարսափելի բան էլ կա, բայց դեռ պատրաստ չեմ ասելու»։
Դե՛, թե կարող ես, շարժվիր, սիրտ-ճոճանակ։ Շարժվիր այնպես, որ քեզ շարժեն, այնպես, որ լինի քո շարժումը, ոչ թե ինչ-որ մեկի ինչ-որ ազդեցություն։
Շարժվի՛ր, սիրտ-ճոճանակ։
______________
Տալիթա, կումի
Սիրտ-ճոճանակը
