Արմեն Թադևոսյան – «Գրավի՛ր բարձունքը»
Եկ պատկերացնենք, որ միասին քայլում ենք երկար ճանապարհով: Ճանապարհը հարթ է, ասֆալտապատված, շուրջը ամեն ինչ նույն է, միապաղաղ: Ես կձանձրանայի, իսկ դու՞: Հիմա պատկերացնենք, որ այդ ճանապարհը ինքներս ենք ստեղծում, այն պետք է անցնի կիրճերի ու սարերի միջով, շուրջն էլ անընդհատ փոխվում է: Այ սա իրոք հետաքրքիր կլիներ:
Կյանքը ևս ճանապարհ է: Թեև յուրաքանչյուրի ճանապարհը յուրահատուկ է, բայց կա ճանապարհի երկու տեսակ: Առաջինում գրեթե նույնն են դժվարությունները, հաջողությունները, նույնն է առօրյան ու խնդիրները: Թեկուզ կան մանր-մունր տարբերություններ, բայց ամեն բան այնքան նման է, որ լուծման տարբերակներն էլ են նույնը:
Երկրոդ ճանապարհը տարբերվող է: Թեև կան խորը ձորեր ու բարձր լեռներ, բայց բարձունքը գրավելու հաղթանակի բերկրանքն ավելի մեծ է: Այս ճանապարհն անցնողների գլխավոր նպատակը նոր բարձունքներ գրավելն է, ու թեկուզ այն անցնելը այդքան էլ հեշտ չէ, բայց նաև անհնար էլ չէ: Իսկ արդյունքը կյանքից նոր ու լիքը պարգևներ ստանալն է:
Դու ևս կարող ես: Քո առաջին բարձունքը կարող է լինել որևէ լավ սովորություն զարգացնելը կամ նույնիսկ լավ խոսքեր ասելը: Աստիճանաբար նպատականերդ մեծացնելով ավելի շատ բարձունքներ կհաղթահարես ու հետագայում կնկատես, որ արդեն մեծ բարձրության վրա ես, բայց զգույշ կլինես. հպարտությունը մարդուն ցած է նետում, բայց աշխատասիրությունն ու նպատակասլացությունը մարդուն բարձրացնում են:
Երևի կընտրես երկրորդ` քո հեղինակային, ճանապարհը: Ընտիր է: Միասին կշարժվենք, պարտություններից կսովորենք, բայց վերջում կհաղթենք, որովհետև ես էլ, դու էլ կարող ենք: Դե՛, գրավի՛ր բարձունքը:
