«Երջանիկ լինելու համար պետք է ուղղակի ամեն տեղ փնտրել բարին ու դրականը».Արմեն Նիազյան | Հարցազրույց

 – Սկիզբը շատ ինքնաբուխ է եղել: «Բռնիր ձեռքս. ես վախենում եմ» գիրքը նախապես պլանավորված չի եղել, բայց և չի կարելի ասել, թե պատահականության արդյունք էր: 2014-2016 թթ. սկսեցի ավելի ակտիվ գրել՝ հիմնականում կարճ պատմվածքներ, և հրապարակել սոց. կայքերում: Արձագանքները սպասվածից բուռն էին: Ինձ սկսեցին գրել տարբեր դպրոցներից, համալսարաններից և տեղեկացնել, որ պատմվածնքերը տպագրում են ու աշակերտների, ուսանողների հետ քննարկումներ, բաց դասեր կազմակերպում: Սկսեցին գրել տարբեր անհատներ, որ կարդալով այս կամ այն պատմվածքը՝ իրենց կյանքում ինչ-որ փոփոխություն է եղել… Գրքի ծնունդը եղավ ինքնաբուխ, և արդեն իսկ ունենալով նման արձագանքներ՝ մտածում էի, որ գիրքը հաջողություն կգտնի, թեև, ինչ խոսք, միշտ էլ որևէ լավ բան ձեռնարկելիս մի ձայն փորձում է վախեցնել՝ կամաց շշնջալով՝ իսկ եթե չստացվի՞…

2016թ-ին, երբ տպագրվեց առաջին խմբաքանակն ու սկսեցի ներկայացնել գրախանութներին, իհարկե, մտքովս էլ չէր անցնում, որ հաջորդ տարիներին գիրքը տպագրվելու է մի քանի անգամ, և այն գրախանութները, որ առաջին հանդիպմանը երկմտող հայացքով վերցնում են 2-3 գիրք, հետո պահանջելու են հարյուրներով: Մեր կյանքը լի է անակնկալներով, պետք է ամեն ինչին էլ պատրաստ լինել :

 – Երբ ասելիք կա, գրելը ստացվում է ինքնաբերաբար: Մուսայից ու մոտիվացիայից առավել հիմա ժամանակի կարիք ունեմ, որ կարողանամ գրել: Ի՞նչը կարող է ինձ մոտիվացնել… հնարավոր ու անհնարին ամեն ինչ: «Բռնիր ձեռքս. ես վախենում եմ» գրքի պատմվածներից մեկը ծնվել է մտքումս այն պահին, երբ լուսացույցի տակ կանգնած սպասում էի հետիոտնի կանաչ լույսին, մեկ ուրիշ պատմվածք՝ ավտոբուսից նայող մի համով բալիկի հայացք…

 – Այո, և՛ նպատակը կա, և՛ ցանկությունը, և՛, կարելի է ասել, գիրքը: Մի փոքր էլ ժամանակ, ու այն կներկայացվի ընթերցողի դատին: Քանի որ չեմ սիրում խոսել դեռևս չեղած բաներից, դրա համար երկրորդ գրքի հետ կապված այլ փակագծեր չեմ բացի, բայց լիահույս եմ, որ ընթերցողն այն ևս կհավանի:

 – Ի՞նչ խորհուրդ կտաք ներկայիս գրողներին։

 – Գրողին խորհուրդ տալու համար մարդը պետք է ճանապարհ անցած լինի, հետք ու ժառանգություն թողած… ես չեմ այն մարդը, ով որևէ գրողի պիտի խորհուրդ տա: Ընդհանրապես, գրող-չգրող լինելը որոշում է ժամանակն ու ընթերցողը, ոչ թե մեր հրատարակած մեկ կամ երկու գիրքը: Իսկ եթե, այնուամենայնիվ, ստիպված եմ որևէ բան ասել, թերևս, կասեմ՝ լինել անկեղծ սեփական անձի, մտքերի ու ընթերցողի հետ: Միայն այն դեպքում է, որ անշունչ տառերը կյանք կստանան ու կսկսեն խոսել ընթերցողի հետ

 – Երջանկությունն այն է, ինչի մասին բոլորը խոսում են, փիլիսոփայում, բայց ոչ ոք այդպես էլ չի կարողանում վերջնական հասկանալ, թե ինչ է այն: Ու որպեսզի ես էլ երկար-բարակ չփիլիսոփայեմ, հակիրճ ասեմ՝ սրտի և հոգու բավարարումն է ինձ համար երջանկություն: Երջանկության զգացումը կարող է լինել միայն մեկ ակնթարթ, կարող է տևել մի քանի րոպե, կարող է դառնալ կենսակերպ: Երջանիկ լինելու համար պետք է ուղղակի ամեն տեղ փնտրել բարին ու դրականը, պետք է թույլ տալ, որ մեր ներսի արևը միշտ շողա, պետք է հաճախ երկինք նայել ու չմոռանալ Երկնային սկզբունքների ու արժեքների մասին, որոնք շատ ավելի կարևոր ու մնայուն են…

Մի փոքրիկ հավելում ևս՝ անգամ 21-րդ դարում մարդուն կարող է իրապես երջանկացնել միայն մարդը և մարդկային շփումը, ոչ երբեք գումարը, վերջին սերնդի հեռախոսը, պաշտոնը կամ շքեղ մեքենան: Ես ինձ համարում եմ երջանիկ մարդ:

 – Եվ վերջում։ Ի՞նչ կարծիք ունեք մեր կայքի մասին ու ինչ հորդոր կուղղեք մեր լսարանին։

 – Նկատել եմ, որ կայքում աշխատում են երիտասարդներ, ինչ խոսք, դա գովելի է: Այն հարցերը, ուղղությունները, որոնց դուք անդրադառնում եք, նմանատիպ հարցազրույցները, ինչ խոսք, գովելի են:

Քանի որ խոսեցինք հիմնականում գրականությունից, լսարանին՝ հատկապես պատանիներին ու երիտասարդներին կհորդորեմ որքան հնարավոր է՝ շատ գիրք կարդալ: