«Երջանիկ լինելու համար պետք է ուղղակի ամեն տեղ փնտրել բարին ու դրականը».Արմեն Նիազյան | Հարցազրույց
Այսօր ներկայացնում ենք հետաքրքիր հարցազրույց գրող Արմեն Նիազյանի հետ:
– Կպատմե՞ք, թե ինչը ձեզ ստիպեց գրել։
– Ես միշտ էլ գրել եմ)) Որքան հիշում եմ ինձ, միշտ որևէ առնչություն ունեցել եմ գրականության, գրելու հետ: Մանկապատանեկան տարիքից անդամագրվել գրական խմբակների, տպագրվել ամսագրերում… Իհարկե, եղել են ընթացքներ, երբ գրելն ակտիվացել կամ պասիվացել է: Թերևս շնորհակալ պիտի լինեմ այն մարդկանց, ովքեր սեր են սերմանել իմ մեջ դեպի գրականություն՝ ծնողներս ու ուսուցիչներս:
– Ինչպե՞ս առաջացավ «Բռնիր ձեռքս.ես վախենում եմ» գրքի մտահղացումը։ Ինչպե՞ս սկսեցիք գրել։ Ի՞նչ ակնկալիքներ ու վախեր ունեիք գրքի հրատարակման ժամանակ։
– Սկիզբը շատ ինքնաբուխ է եղել: «Բռնիր ձեռքս. ես վախենում եմ» գիրքը նախապես պլանավորված չի եղել, բայց և չի կարելի ասել, թե պատահականության արդյունք էր: 2014-2016 թթ. սկսեցի ավելի ակտիվ գրել՝ հիմնականում կարճ պատմվածքներ, և հրապարակել սոց. կայքերում: Արձագանքները սպասվածից բուռն էին: Ինձ սկսեցին գրել տարբեր դպրոցներից, համալսարաններից և տեղեկացնել, որ պատմվածնքերը տպագրում են ու աշակերտների, ուսանողների հետ քննարկումներ, բաց դասեր կազմակերպում: Սկսեցին գրել տարբեր անհատներ, որ կարդալով այս կամ այն պատմվածքը՝ իրենց կյանքում ինչ-որ փոփոխություն է եղել… Գրքի ծնունդը եղավ ինքնաբուխ, և արդեն իսկ ունենալով նման արձագանքներ՝ մտածում էի, որ գիրքը հաջողություն կգտնի, թեև, ինչ խոսք, միշտ էլ որևէ լավ բան ձեռնարկելիս մի ձայն փորձում է վախեցնել՝ կամաց շշնջալով՝ իսկ եթե չստացվի՞…
2016թ-ին, երբ տպագրվեց առաջին խմբաքանակն ու սկսեցի ներկայացնել գրախանութներին, իհարկե, մտքովս էլ չէր անցնում, որ հաջորդ տարիներին գիրքը տպագրվելու է մի քանի անգամ, և այն գրախանութները, որ առաջին հանդիպմանը երկմտող հայացքով վերցնում են 2-3 գիրք, հետո պահանջելու են հարյուրներով: Մեր կյանքը լի է անակնկալներով, պետք է ամեն ինչին էլ պատրաստ լինել :
– Ի՞նչն է ձեզ մոտիվացնում գրել։
– Երբ ասելիք կա, գրելը ստացվում է ինքնաբերաբար: Մուսայից ու մոտիվացիայից առավել հիմա ժամանակի կարիք ունեմ, որ կարողանամ գրել: Ի՞նչը կարող է ինձ մոտիվացնել… հնարավոր ու անհնարին ամեն ինչ: «Բռնիր ձեռքս. ես վախենում եմ» գրքի պատմվածներից մեկը ծնվել է մտքումս այն պահին, երբ լուսացույցի տակ կանգնած սպասում էի հետիոտնի կանաչ լույսին, մեկ ուրիշ պատմվածք՝ ավտոբուսից նայող մի համով բալիկի հայացք…
– Ունե՞ք նպատակ կամ ցանկություն նոր գիրք գրելու։
– Այո, և՛ նպատակը կա, և՛ ցանկությունը, և՛, կարելի է ասել, գիրքը: Մի փոքր էլ ժամանակ, ու այն կներկայացվի ընթերցողի դատին: Քանի որ չեմ սիրում խոսել դեռևս չեղած բաներից, դրա համար երկրորդ գրքի հետ կապված այլ փակագծեր չեմ բացի, բայց լիահույս եմ, որ ընթերցողն այն ևս կհավանի:
– Ի՞նչ խորհուրդ կտաք ներկայիս գրողներին։
– Գրողին խորհուրդ տալու համար մարդը պետք է ճանապարհ անցած լինի, հետք ու ժառանգություն թողած… ես չեմ այն մարդը, ով որևէ գրողի պիտի խորհուրդ տա: Ընդհանրապես, գրող-չգրող լինելը որոշում է ժամանակն ու ընթերցողը, ոչ թե մեր հրատարակած մեկ կամ երկու գիրքը: Իսկ եթե, այնուամենայնիվ, ստիպված եմ որևէ բան ասել, թերևս, կասեմ՝ լինել անկեղծ սեփական անձի, մտքերի ու ընթերցողի հետ: Միայն այն դեպքում է, որ անշունչ տառերը կյանք կստանան ու կսկսեն խոսել ընթերցողի հետ
– Ո՞րն է ըստ ձեզ երջանկության գաղտնիքը։
– Երջանկությունն այն է, ինչի մասին բոլորը խոսում են, փիլիսոփայում, բայց ոչ ոք այդպես էլ չի կարողանում վերջնական հասկանալ, թե ինչ է այն: Ու որպեսզի ես էլ երկար-բարակ չփիլիսոփայեմ, հակիրճ ասեմ՝ սրտի և հոգու բավարարումն է ինձ համար երջանկություն: Երջանկության զգացումը կարող է լինել միայն մեկ ակնթարթ, կարող է տևել մի քանի րոպե, կարող է դառնալ կենսակերպ: Երջանիկ լինելու համար պետք է ուղղակի ամեն տեղ փնտրել բարին ու դրականը, պետք է թույլ տալ, որ մեր ներսի արևը միշտ շողա, պետք է հաճախ երկինք նայել ու չմոռանալ Երկնային սկզբունքների ու արժեքների մասին, որոնք շատ ավելի կարևոր ու մնայուն են…
Մի փոքրիկ հավելում ևս՝ անգամ 21-րդ դարում մարդուն կարող է իրապես երջանկացնել միայն մարդը և մարդկային շփումը, ոչ երբեք գումարը, վերջին սերնդի հեռախոսը, պաշտոնը կամ շքեղ մեքենան: Ես ինձ համարում եմ երջանիկ մարդ:
– Եվ վերջում։ Ի՞նչ կարծիք ունեք մեր կայքի մասին ու ինչ հորդոր կուղղեք մեր լսարանին։
– Նկատել եմ, որ կայքում աշխատում են երիտասարդներ, ինչ խոսք, դա գովելի է: Այն հարցերը, ուղղությունները, որոնց դուք անդրադառնում եք, նմանատիպ հարցազրույցները, ինչ խոսք, գովելի են:
Քանի որ խոսեցինք հիմնականում գրականությունից, լսարանին՝ հատկապես պատանիներին ու երիտասարդներին կհորդորեմ որքան հնարավոր է՝ շատ գիրք կարդալ:
– Շնորհակալություն հետաքրքիր հարցազրույցի համար:
– Ձեզ նույնպես շնորգհակալություն:
Հիշեցնենք, որ Արմեն Նիազյանի «Բռնիր ձեռքս. ես վախենում եմ» գիրքը իր հրատարակումից մինչև այժմ հայկական բեսթսելլերների ցանկում է: Լուսանկարները Արմեն Նիազյանի ֆեյբուքյան էջից:
